زهره گرایی حکمت آبادی - فارغ التحصیل کارشناسی ارشد پژوهش هنر دانشکده دانشگاه الزهرا- تهران

هنر ریتون سازی یکی از برجسته ترین و ارزشمندترین هنرهایی است که در دوره هخامنشی و اشکانی وجود داشته است. این ظروف به شکل های مختلفی خود را در دوره های هخامنشی و اشکانی نشان می دهند. هدف این مقاله، با روشی توصیفی- تحلیلی و با استفاده از منابع کتاب خانه ای، اگر فرض بر این باشد که؛ این ریتون ها، بنا به اعتقادات و روش اداره کشور در هر یک، ممکن است استفاده های متفاوتی داشته باشند، به دنبال دست یابی به وجوه افتراق و اشتراک ریتون های هخامنشی و اشکانی است تا آن ها را از لحظ فرم، تزئینات و کاربرد، مورد تطبیق و بررسی قرار دهد که ضرورت پرداختن به این امر را دو چندان می کند. نتایج بر این اساس بود که؛ از لحاظ ۱- فرمیک، شکل مخروطی، استفاده از حیوانات و سر انسان، تنوع اندازه، از لحاظ ۲- تزئینات، استفاده از گل نیلوفر، شاخ و برگ انگور و برگ کنگردار، تاثیر بومیان ایرانی و آرایه های هلنی، و از لحاظ ۳-کاربرد، جنبه کاربردی در رسومات غیر مذهبی (تاج گذاری شاه) و غیر مذهبی و آیینی داشته اند. هنر ریتون سازی در دوره هخامنشی و اشکانی نشان دهنده جایگاه اجتماعی و نمادی از قدرت صاحبان خود محسوب می شدند و به واسطه رابطه خود با آشامیدنی های آیینی از اهمیتی ویژه برخوردار هستند

هنر هخامنشی، هنر اشکانی، ریتون، عقاید فرهنگی و اساطیری