اصول و راهکارهای طراحی ساختارهای میان افزا در بافت های تاریخی(نمونهموردی:محله رزه گیان مهاباد )

شهرها با توسعه روزافزون خود به صورت معضلی برای مدیریت شهری تبدیل شده اند و بافت های فرسوده شهری نیز با وجود پتانسیل های تبدیل به محلات باهویت شهری و فضاهایی برای توسعه متصل شهر با هزینه های پایین ، به علت بی توجهی در نوسازی و احیا این فضاها به معضلی برای شهرها به عنوان محدوده های با آسیب های اجتماعی بالا و مشکلات زیست محیطی و کالبدی فراوان تبدیل شده اند و زندگی را برای ساکنان آن طاقت فرسا نموده و مهاجرت از این بافت ها را اجتناب ناپذیر می نماید . به گونه ای که این محلات کم کم با مهاجرین کم درآمدی جایگزین می شود که نه تنها توان نوسازی محلات خود را ندارند بلکه با تراکم بالای جمعیتی و گذشت زمان فرسودگی آن را تشدید می نمایند و تبدیل به خطری برای شهر می شود هدف این مقاله دستیابی به راهکارهایی به منظور طراحی بناهای جدید در زمینهای خالی به منظور بازیابی یکپارچگی کالبدی و عملکردی بافت تاریخی است. پژوهش حاضر با استفاده از روش کیفی و راهبرد تحلیل محتوای حاصل از تعاریف مرتبط با موضوع و نظریات موجود در مورد اصول طراحی میان افزا و چگونگی تاثیر آن به عنوان محرک توسعه و استنتاج حاصل از آن، سعی در تدوین الگویی مفهومی برای طراحی میان افزا و در ارتباط با نقش و اهمیت آن در بافت تاریخی به عنوان محرک توسعه دارد.

Keywords:

میان افزا , بافت فرسوده , بافت تاریخی , مهاباد