الهام میرجمالی - استادیارگروه تربیت بدنی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بندر انزلی ،‎ ‎گیلان ،‎ ‎بندر انزلی ، ایران
هومن مینونژاد - دانشیار گروه طب ورزشی ،‎ ‎دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران ،‎ ‎تهران ،‎ ‎ایران
فواد صیدی - دانشیار گروه طب ورزشی ،‎ ‎دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران ،‎ ‎تهران ،‎ ‎ایران

هدف : هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر تمرینات ثبات مرکزی در سطح پایدار و ناپایدار بر استقامت ناحیه مرکزی و مکانیک فرود ورزشکاران زن دارای نقص تنه با استفاده از سیستم امتیازدهی خطای فرود بود . روش بررسی: ۳۰ ورزشکار زن دارای نقص تنه استان گیلان شهر رشت در این تحقیق شرکت کردند و به دو گروه تجربی (ثبات مرکزی در سطح پایدار و ناپایدار) تقسیم شدند . آزمون های استقامت ناحیه مرکزی و سیستم امتیازدهی خطای فرود برای ارزیابی بیومکانیک پرش-فرود در پیش آزمون و پس آزمون به عمل آمد . گروه های تجربی۶ هفته تمرینات را انجام دادند . تجزیه و تحلیل داده­ ها با استفاده از روش آنالیز واریانس با اندازه ­های تکراری و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح خطای پنج درصد و با استفاده از نسخه ­ی ۲۲ نرم­افزار SPSS انجام شد.یافته ها: نتایج نشان داد تغییر امتیازات آزمون ­های مرتبط با استقامت تنه و مکانیک فرود بعد از شش هفته تمرین در هر دو گروه تمرینات سطح پایدار و ناپایدار معنادار بود (۰/۰۵>p). پس از انجام تمرینات تفاوت بین گروهی بجز در آزمون پلانگ ار شکم (۰/۰۵

تمرینات ثبات دهنده , ‎ ‎استقامت , ‎ ‎مکانیک فرود , ‎ ‎نقص تنه , ‎ ‎ورزشکار زن