شیرین علیزاده - دانشجوی دکتری زراعت، دانشگاه آزاد اسلامی واحد رودهن

با توسعه وگسترش شهرنشینی انسان ها به تدریج از طبیعت دور شدند و دخالت در محیط طبیعی و ایجاد محیط انسان ساخت نیازهای زیست محیطی، حسی و روحی انسان را بیش تر بروز داد. به طور کلی کارکرد فضای سبز در شهرها به شکلی است که بدون توجه به ان ممکن نیست شهرها پایدار باقی بمانند. از مهم ترین مباحث شهرهای پایدار پایداری اجتماعی است. تک تک افراد جامعه سرمایه های اجتماعی را می سازند و ذخیره هایی از منابع اجتماعی و انسانی اند. توسعه هم می تواند این منابع اجتماعی را ارتقا دهد و هم آنها را نابود سازد(شکویی،۱۳۷۳). بنابراین اگر فضای سبز به عنوان بخشی از بافت شهر با کارکرد خدمات شهری ضرورت یافته، نمی تواند جدا از نیازهای جامعه شهری قرار گیرد. از اینرو فضای سبز باید از نظر کمی و کیفی متناسب با نیازهای جامعه توسعه یابد. هدف پژوهش حاضر اهمیت توسعه کاربری فضای سبز در سرزندگی جوامع شهری می باشد. نتایج نشان می دهد ایجاد فضای سبز مطلوب راه حل مناسبی برای بسیاری از مشکلات حاد شهری است که علاوه بر ارتقای کیفیت منظر شهر، می تواند از آلودگی هوا و ترافیک جلوگیری کند. اهمیت و نقش سازنده و بی دلیل فضای سبز در محیط های شهری به ویژه در دوره معاصر، روشن تر شده است. متاسفانه رشد سریع و بی رویه شهرنشینی در ۵۰ سال گذشته در ایران، براساس برنامه ریزی پیش بینی شده و متناسب با زیرساختها نبوده است. از طرف دیگر اکثر شهرها در زمینه های مستعد کشاورزی پایه گذاری شده اند. با گسترش شهرها اولین لطمه را فضای سبز و درختان دیده اند. این روند را غلبه تفکر سودجویی بر آینده نگری شدیدتر کرده است.

فضاهای سبز، بهبود کیفیت زندگی، سرزندگی جوامع شهری