عبداله اسدی برون - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته جغرافیا و برنامه ریزی شهری، گرایش آمایش شهری
مهدی اخگری - استادیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، عضو هیئت علمی دانشگاه پیام نور فردوس

آمایش سرزمین شامل سه جزء تعیین کاربری اراضی آینده، توسعه منابع سرزمین و ساماندهی چیدمان منطقی کاربری های گوناگون در یک منطقه است. رویکرد آمایش سرزمین در تلاش میباشد که با توزیع مناسب منابع، پایداری توسعه در ابعاد گوناگون را حاصل کند. یکی از مراحل اساسی آمایش سرزمین تخصیص کاربری است. توسعه پایدار شهری، گونهای از توسعه شهری میباشد که میتواند استمرار داشته باشد بدون این که سبب تخریب منابع و نظام های شود که به آنها وابسته است. افزایش روزافزون جمعیت شهرنشین و در پی آن رشد شهرها، توجه به چگونگی کنترل توسعه، شهری با حرکت و برنامه در راستای اصول توسعه پایدار را الزامی می کند. در حقیقت توسعه، مناسب شهری زمانی تحقق مییابد که سرزمین به تناسب قابلیتهای آن به کار گرفته شود. هدف این پژوهش ارزیابی تناسب اراضی شهرستان فردوس به منظور توسعه شهری میباشد. این تحقیق از جهت هدف، کاربردی و از نظر روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و با بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای و اسناد و مدارک موجود به بررسی تناسب اراضی جهت توسعه شهری برای رسیدن به کارکرد اصلی آمایش شهرستان فردوس پرداخت براساس نتایج قسمتهای مرکزی شهرستان فردوس از بیشترین پتانسیل جهت توسعه شهری برخوردار بوده است.

تناسب اراضی، مدل لوسیس، رویکرد آمایش، فردوس، توسعه شهری.