محمد مولائی قلیچی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران، تهران، ایران
کرامت الله زیاری - استاد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران، تهران، ایران
مرتضی نصرتی هشی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران، تهران، ایران
راضیه کاردگر - دانشجوی دکتری اقتصاد، دانشکده علوم اقتصادی و اداری، دانشگاه مازندران، مازندران، ایران

حمل و نقل یکی از مهم­ترین ارکان توسعه شهری است که برای جابه­جایی مردم و کالاها ضروری بوده و دستیابی به بهره­وری سازنده در مناطق شهری فقط با تامین نیازهای جابه­جایی برآورده خواهد شد. حمل ونقل پایدار یکی از مهم­ترینعوامل تاثیرگذار در رسیدن به توسعه در منطقه است؛ زیرا با داشتن یک حمل ونقل پایدار می­توان عدالت را در ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی و محیط زیستی ایجاد کرد که خود نمایانگر پیمودن راه درست در راستای دستیابی به توسعه منطقه­ای است. هدف از پژوهش حاضر سطح­بندی توسعه یافتگی حمل و نقل جاده­ای در استان­های ایران می باشد که در این راستا از تکنیک تصمیم­گیری WASPAS استفاده شده است که یکی از انواع مدل­های جدید گسسته و جبرانی برای حل مسائل تصمیم­گیری چندشاخصه بوده و هدف آن انتخاب بهترین گزینه می­باشد. با­توجه به مولفه­های مورد بررسی و ماهیت کاربردی پژوهش، روش این پژوهش توصیفی-تحلیلی است. داده ها و اطلاعات مورد نیاز پژوهش به دو شیوه کتابخانه ای و میدانی گردآوری شده است. نتایج نشان داد بین استان ها از نظر توسعه حمل و نقل جاده ای نابرابری زیادی وجود دارد، بطوریکه وجود کلانشهرهایی همچون شیراز، اصفهان، مشهد، تهران، تبریز، اهواز (به استثنای کلانشهر کرج) بر توسعه حمل و نقل استان موثر بوده و رتبه های بالایی را به خود اختصاص داده اند. از سوی دیگر استان های قم و البرز علی رغم نزدیکی به پایتخت، از وضعیت مناسبی در توسعه شبکه حمل و نقل جاده ای برخوردار نبوده اند.

حمل و نقل جاده ای, برنامه ریزی منطقه ای, اولویت بندی, زیرساخت های حمل و نقل, WASPAS