اثرات سبک های ارتباطی رهبر بر گرایش به پذیرش تغییر: مطالعه ای درباره ارتباط اثربخش درون سازمانی و آمادگی برای تغییر

هدف این پژوهش، تعیین اثرات سبک های ارتباطی رهبر بر گرایش به تغییر از طریق متغیرهای درک ارتباط اثربخش درون سازمانی و آمادگی برای تغییر انجام شد. این پژوهش، از بعد هدف، توصیفی- همبستگی و از بعد مخاطب کاربردی است و جامعه آماری آن را کارکنان و مدیران شعب بانک رفاه شهر اصفهان با تعداد ۳۷۴ نفر تشکیل دادند، که با توجه به فرمول کوکران، از میان آن ها ۲۷۰ نفر به روش نمونه گیری طبقه ای انتخاب شدند. داده ها، با استفاده از مطالعات آرشیوی و سه پرسشنامه سبک های ارتباطی، ارتباط اثربخش و گرایش به تغییر، گردآوری شد. روایی محتوایی پرسشنامه ها توسط اساتید و خبرگان حوزه های مدیریت و رفتار سازمانی؛ و روایی صوری آنها، به وسیله چند تن از اعضای جامعه آماری تایید شد. پایایی پرسشنامه ها با اندازه گیری ضریب آلفای کرونباخ محاسبه شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها و آزمون فرضیات از روش مدل سازی معادلات ساختاری(SEM) در نرم افزار (وارپ پی.ال.اس) بهره بردیم. بر اساس نتایج بدست آمده، سبک ارتباطی گیرنده ارتباط، بر ادراک ارتباط اثربخش و آمادگی برای تغییر دارای تاثیر مثبت بود؛ لیکن سبک های ارتباطی تهاجمی، منفعل و تهاجمی- منفعل بر درک ارتباط اثربخش و آمادگی برای تغییر تاثیر منفی داشتند. همچنین طبق نتایج حاصل از مدلسازی معادلات ساختاری، نقش میانجی درک ارتباط اثربخش درون سازمانی و آمادگی برای تغییر در رابطه بین سبک های ارتباطی رهبر و گرایش به تغییر در سطح اطمینان ۹۹% تایید شد.

Keywords:

سبک های ارتباطی رهبر , ارتباطات اثربخش درون سازمانی , آمادگی برای تغییر , گرایش به تغییر