بررسی اهمیت و لزوم گذار از کشاورزی سنتی به کشاورزی دیجیتال در امنیت غذایی ایران

امنیت غذایی از مهم ترین چالش های قرن حاضر است. براساس برآورد سازمان فائو تا سال ۲۰۵۰ میلادی،رشد جمعیت جهان و افزایش سطح استاندارد زندگی، تقاضای جهانی برای محصولات کشاورزی را به میزان۷۰ درصد افزایش خواهد داد که به دلیل محدودیت منابع طبیعی و نهاده ها، و مشکلاتی مانند تغییر اقلیم،آلودگی های زیست محیطی و افزایش مهاجرت روستاییان به شهرها، افزایش کمی و کیفی محصولات کشاورزی دشواراست در چنین شرایطی، تامین امنیت غذایی به تغییر روش ها و رویکردهای تولید وابسته است. بنابراین، برای تولیدباید راهکارها و شیوه های نوینی را جستجو کرد. افزایش بهره وری در تولید یعنی افزایش کاربرد دانش و فناوریدر نظام های تولید کشاورزی. بنابراین، باید از فناوری های نوین و حداکثر ظرفیت های فناوری در حوزه های مختلف(الکترونیک، رایانه، شبکه، هوش مصنوعی و غیره) برای افزایش بهره وری استفاده کرد. به عبارت دیگر، آینده تولید پایدارکشاورزی درگرو کاربرد فناوری های نوین است. فناوری های نوین می توانند مقیاس، کارایی و اثربخشی تولید و تحویلرا در همه جنبه های زنجیره تولید کالا افزایش دهند. کشاورزی هوشمند، ازجمله این فناوری ها است. از نتایجکاربرد این فناوری در کشاورزی، مصرف بهینه نهاده ها، کاهش هزینه تولید ،کاهش سختی کار و افزایش انگیزه کاری،افزایش سلامتی محصول، کاهش خسارات زیست محیطی و درنهایت افزایش بهره وری و حفظ کشاورزی پایدار است. توسعهکشاورزی هوشمند به بسترسازی و رعایت ملاحظات خاص نیاز دارد. ازجمله الزامات توسعه کشاورزی هوشمند در کشورعبارت اند از: تدوین برنامه ملی توسعه فناوری اطلاعات در کشاورزی و کشاورزی هوشمند، پرهیز از شتاب زدگی در توسعهکشاورزی هوشمند در کشور، توسعه ماشینی کردن کشاورزی، بهبود زیرساخت اینترنت و شبکه به ویژه شبکه های بیسیم برای مناطق کشاورزی و روستایی، بهبود پایگاه داده های کشاورزی، ارائه آموزش های لازم به مدیران، کارشناسانو بهره برداران کشاورزی، و تربیت نیروی انسانی ماهر برای ارائه خدمات فناوری اطلاعات و هوشمند که این مراحل بایدبصورت جهشی در کشاورزی ایران پی ریزی گردد.

Keywords:

امنیت غذایی , کشاورزی هوشمند , کشاورزی دیجیتالی , کشاورزی سنتی