فاطمه جمشیدی - دانش آموخته کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی روستایی دانشگاه تهران

ساکنین سکونتگاه های روستایی نزدیک به نیمی از جمعیت جهان را تشکیل می دهند و درصد روستانشین در کشورهای درحال توسعه سهم قابل توجهی را به خود اختصاص داده است. مهمترین فعالیت اقتصادی در این نواحی کشاورزی می باشدکه به لحاظ اقتصادی و امنیت غذایی بسیار حائز اهمیت میباشد. توسعه اقتصادی نواحی روستایی به مشارکت مردمانساکن در آن وابسته است از این رو شرکتهای تعاونی کشاورزی به جهت تسهیل مشارکت روستاییان در امور تولید کشاورزیبسیار حائز اهمیت می باشد. روش تحقیق به صورت توصیفی تحلیلی است و داده های مورد استفاده از سالنامه آماری مرکزآمار ایران طی سالهای ۱۳۸۰ تا ۱۳۹۹ گردآوری شده است. نتایج تحقیق نشان میدهد طی دوره زمانی مورد بررسی درتمامی سالها تعداد شرکتهای تعاونی کشاورزی تحت پوشش وزارت کار، تعاون و رفاه اجتماعی به لحاظ تعداد، اعضاء ومیزان سرمایه در سطح بالاتری نسبت به شرکتهای تعاونی کشاورزی تحت پوشش سازمان مرکزی تعاون روستایی بودهاست. همچنین به لحاظ نوع فعالیت نیز شرکتهای تعاونی فعال در زمینه دامداری، مرغداری و زنبورداری به ترتیب بیشترینتعداد شرکت تعاونی را داشتهاند. توزیع فضایی شرکتهای تعاونی در سطح کشور نیز نشان میدهد که استانهای خراسانرضوی، مازندران، کرمان و یزد بیشترین تعداد شرکتهای تعاونی کشاورزی تحت پوشش وزارت کار، تعاون و رفاه اجتماعیرا داشته و استانهای خراسان رضوی، اصفهان، آذربایجان شرقی و ایلام بیشترین تعداد شرکتهای تعاونی کشاورزی تحتپوشش سازمان مرکزی تعاون روستایی را داشته اند.

کشاورزی، توسعه اقتصادی روستا، توزیع جغرافیایی، تعاونی کشاورزی