رسول خدا (ص) در تفسیر آیه ی شریفه ی «یسالونک عن الساعه ایان مرساها قل انما علمها عند ربی لا یجلیها لوقتها الا هو ثقلت فی السماوات والارض لا تاتیکم الا بغته یسالونک کانک حفی عنها قل انما علمها عند الله ولکن اکثر الناس لا یعلمون» (اعراف: ۱۸۷) و زمان خروج قائم آل محمد (عج) می فرماید: ظهور او مثل رستاخیز است، این مطلب بر آسمان ها و زمین گران آمده و قطعا به طور ناگهانی بر شما فرود می آید. امام صادق (ع) در تفسیر آیه ی شریفه ی «وقال الذین کفروا لا تاتینا الساعه قل بلی وربی لتاتینکم عالم الغیب لا یعزب عنه مثقال ذره فی السماوات ولا فی الارض ولا اصغر من ذلک ولا اکبر الا فی کتاب مبین» (سبا: ۳) می فرماید: اولین چیزی که خداوند آفرید، قلم بود. پس خداوند به آن فرمود: «بنویس»؛ پس قلم، آنچه را که پیش از آن بود و آنچه را که تا روز قیامت صورت می گیرد، نوشت. رسول خدا (ص) در تفسیر آیه ی شریفه ی «وانه لعلم للساعه فلا تمترن بها واتبعون هذا صراط مستقیم» (زخرف: ۶۱) می فرماید: چون اصحاب مهدی (عج) قیام کنند عیسی ابن مریم (ع) از آسمان فرود می آید؛ پس چه حالی خواهید داشت، زمانی که عیسی ا بن مریم (ع) در میان شما فرود آید و امام شما هم میان شما باشد! امام محمد باقر (ع) در تفسیر آیه ی شریفه ی «یس والقرآن الحکیم» (یس: ۲-۱) می فرماید: دوازدهمین امام کسی است که عیسی ا بن مریم (ع) در سال «یس والقرآن الحکیم» پشت سرش نماز می خواند. امام محمد باقر (ع) در تفسیر آیه ی شریفه ی «ولقد ارسلنا موسی بآیاتنا ان اخرج قومک من الظلمات الی النور وذکرهم بایام الله ان فی ذلک لآیات لکل صبار شکور» (ابراهیم: ۵) می فرماید: «ایام الله» سه روز است؛ روزی که قائم (عج) قیام می کند؛ روز رجعت و روز قیامت. امام رضا (ع) در تفسیر آیه ی شریفه ی «ما ینظرون الا صیحه واحده تاخذهم وهم یخصمون» (یس: ۴۹) می فرماید: منظور صیحه ی آخرالزمان است و درحالی که سرگرم جدالند آن ها را فرو می گیرد. این مفهوم همچنین در آیات شریفه ی «ان کانت الا صیحه واحده فاذا هم خامدون» (یس: ۲۹) و «ان کانت الا صیحه واحده فاذا هم جمیع لدینا محضرون» (یس: ۵۳) و «وما ینظر هولاء الا صیحه واحده ما لها من فواق» (ص: ۱۵) و «انا ارسلنا علیهم صیحه واحده فکانوا کهشیم المحتظر» (قمر: ۳۱) بار دیگر مورد ملاحظه و تاکید قرار گرفته است. امام صادق (ع) در تفسیر آیه ی شریفه ی «یوم یسمعون الصیحه بالحق ذلک یوم الخروج» (ق: ۴۲) می فرماید: منظور صیحه ی آسمانی قائم (عج) و رجعت است. حضرت مهدی (عج) در تفسیر آیه ی شریفه ی «حکمه بالغه فما تغن النذر» (قمر: ۵) می فرماید: شما مردم نه به امر خداوند اندیشه می کنید و نه از اولیای او پند می پذیرید، این آیات حکمت بالغه و هشدار الهی است؛ اما انذارها برای کسانی که ایمان نمی آورند سودی نمی دهد؛ سلام بر ما و بر بندگان صالح خداوند باد. امام صادق (ع) می فرماید: قائم آل محمد (عج) از این جهت مهدی (عج) خوانده می شود که به هر امر مخفی و پنهان هدایت می شود حال آنکه قائم (عج) خوانده می شود به این دلیل که پس از آنکه [یادش] می میرد، به امر عظیمی قیام می کند: «انه سمی المهدی لانه یهدی الی کل امر خفی و سمی القائم لانه یقوم بعد ما یموت انه یقوم بامر عظیم».