حمید والائی - وکیل پایه یک دادگستری، پژوهشگر حقوق فناوری اطلاعات و ارتباطات، مدیرمسئول و صاحب امتیاز فصلنامه حقوقی- تخصصی «حقوق دیجیتال»

فیشینگ یکی از روش های کلاهبرداری در فضای سایبر می باشد به طوریکه شرکت IBM، فیشینگ را به عنوان پرطرفدارترینروش مورد استفاده مهاجمان در سال ۲۰۲۱ برای رخنه اولیه به شبکه سازمان ها گزارش کرده است.در فیشینگ، مجرم سایبری سعی بر این می نماید تا اطلاعات مربوط به اکانت و یا هر فضای متعلق به قربانی را به دست آورد وبعد از بدست اوردن اطلاعات مذکور، اهداف خویش را به سرانجام می رساند.در فیشینگ مربوط به ارزهای دیجیتال نیز، معمولا ولت یا کیف پول قربانی اکثرا مورد حملات فیشینگ قرار می گیرد و باتوجه به اینکه در حال حاض ر امکان بررسی دقیق مسیر تراکنش های مربوط به ارزهای دیجیتال وجود ندارد عملا پلیس فتا وارگان های فنی ذیربط و حتی کارشناسان رسمی دادگستری در بسیاری از موارد از دستیابی به هویت واقعی مجرم سایبریاظهار ناامیدی می نمایند.شاید اگر فیشینگ در این حوزه را با دیگر گونه های فیشینگ مورد مقایسه قرار دهیم این امر مشخص می باشد که امکانردیابی و کشف جرم و کشف هویت فیشر (مجرم سایبری) در این نوع از فیشینگ، نسبت به انواع دیگر آن به مراتب مشکلترمی باشد و شاید به طرق دیگر منجمله مهندسی اجتماعی و بررسی رفتارهای سایبری فیشر، بزه دیده و اشخاص مرتبط با وی درحوزه جرم گفته شده، بتواند به جمع آوری ادله الکترونیک و نهایتا کشف هویت واقعی فیشر کمک کند.در تحقیق حاضر سعی بر این خواهد شد به تحلیل ساختاری این جرم و بررسی آن از لحاظ حقوقی پرداخت گردد.

فیشینگ، ادله الکترونیکی، کلاهبرداری سایبری، ارزهای دیجیتال، رمز ارزها