اثربخشی رویکرد شناختی رفتاری بر تاب آوری و بهبودی اختلال استرس پس از سانحه در نجات گران جمعیت هلال احمر استان فارس

هدف پژوهش اثربخشی رویکرد شناختی رفتاری بر تاب آوری و بهبودی اختلال استرس پس از سانحه در نجات گران جمعیت هلال احمر استان فارس بود. تحقیق حاضر به لحاظ هدف جزو تحقیقات کاربردی بوده و به لحاظ شیوه گردآوری اطلاعات در زمره تحقیقات توصیفی از نوع همبستگی بوده است. جامعه آماری این پژوهش شامل نجات گران کادر و نجاتگران داوطلب هلال احمر شهر شیراز می باشد. با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی، ۱۰۰ نفر به صورت در دسترس انتخاب شد و پرسشنامه اختلال استرس پس از سانحه و تاب آوری روی نجات گران کادر و نجاتگران داوطلب هلال احمر شهر شیراز که برای شرکت در جلسات آموزش گروهی به روش درمان شناختی- رفتاری اعلام آمادگی کرده اند، اجرا شد که ۴۰ نفر از آنهایی که در پرسشنامه تاب آوری نمره کمتری و در استرس پس از سانحه نمره بالاتری داشتند به عنوان حجم نمونه انتخاب و بطور تصادفی در دو گروه آزماش و کنترل ۲۰) نفر در گروه آزمایش و ۲۰ نفر در گروه کنترل) گمارده شدند. سپس گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت درمان رویکردشناختی- رفتاری قرار گرفت و گروه کنترل درمانی دریافت نکرد و یک هفته بعد از اتمام جلسات درمان از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد که پرسشنامه اختلال استرس پس از سانحه می سی سی پی و پرسشنامه تابآوری کانر ودیویدسون ( ۲۰۰۳) روی آنان اجرا شد. داده ها با استفاده از نرم افزار Spss تجزیه و تحلیل قرار گرفت، سپس با استفاده از تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که درمان رویکرد شناختی رفتاری بر تاب آوری در نجات گران موثر بوده است. همچنین درمان رویکرد شناختی رفتاری بر بهبودی اختلال استرس پس از سانحه در نجات گران موثر بوده است.

Keywords:

رویکرد شناختی رفتاری , تاب آوری , بهبودی اختلال استرس پس از سانحه