طاهره اسدی - کارسناس ارشد برنامه ریزی شهری و منطقه ای، دانشگاه علامه طباطبایی

گسترش وسیع فضاهای فرسوده در شهر تهران و نیز وضعیت نامساعد این فضاها، نیاز به برنامه ریزی و ارتقای کیفیت زندگی شهری در این بافت ها را به وجود آورده است. زندگی در چنین بافت هایی با ناامنی، افسردگی، هرج و مرج، اغتشاش و فقدان همکاری های اجتماعی و در نتیجه وقوع بحران را به همراه خواهد داشت. بافت های فرسوده و قدیمی، به مفهوم فرسودگی کالبدی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی، محصول تاثیر و تاثر متقابل فرآیندهای اجتماعی و فضای جغرافیایی می باشد. بدین سبب موضوع بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده شهری، همواره یکی از مسائلو چالش های شهرهای امروزی می باشد، براثر توسعه پراکنده و بی سامان شهرها، الگوی سازمان فضایی اولیه و ساختار اصلی آن ها دگرگون گشته است. این عوامل نه تنها موجب پدیدار شدن شهرهای بزرگ می شود، بلکه باعث می شود شهرها عمدتا به سوی هسته های زیستی موجود توسعه یابد. در این میان بخشی از این فضاهای زیستی را سکونتگاه های حاشیه ای با منشاء روستایی تشکیل می دهند که دچار مرحله گذار از ماهیت روستایی به ماهیت شهری می گردند. از آنجایی که فرآیند تغییر و تحول این گونه بافت ها متناسب با شرایط خارجی و نه منطبق با نیازهای موجود داخلی انجام گرفته، طبیعی است که بافت، در کالبد و عملکرد دچار بحران و ضعف و کاستی گردیده و موجب بروز فرسودگی در بافت گردد. امروز در شهرهای ایران به دلیل عدم تطبیق و هم خوانی بافت قدیم شهرها با الگوی جدید شهرنشینی از یک طرف و وجود تشکیلات متعدد و موازی در زمینه مدیریت بافت فرسوده و مهم تر از همه بی مهری و عدم توجه مدیران شهری به این مناطق ازسوی دیگر، امکان فرصت سرمایه گذاری و توسعه شهری را فراهم ننموده و در نتیجه با عث کاهش کیفیت زندگی در این بافت شهری شده است.

عملیات های ساختمانی، پروژه های ساختمانی