مهدی روستائی - گروه حرفه ای امور تعاون مرکز آموزش علمی- کاربردی شرکت تعاونی تنکابن

به طورکلی توسعه پایدار شهر مرهون تعاملات پایدار و سازنده انسان با انسان و انسان با محیط می باشد. تعاملاتی که بر اثر آن در طول زمان، شهر از نظر زیست محیطی قابل سکونت، از نظر اقتصادی بادوام، از نظر اجتماعی همبسته و از نظر کالبدی زیبا و دیدنی می گردد. در بررسی های ناحیه ای کشورهای در حال توسعه به انواع روابط متقابل بین شهر و روستا اشاره می شود. تفاوت های فضایی بیشتر می تواند ناشی از بهره برداری بیشتر شهر از منابع روستایی باشد و تفاوت های کمتر مبین وجود روند «گسترش» در ناحیه است. در عصر حاضرگردشگری به طور اعم و پایداری گردشگری به طور اخص در مناطق توریستی شهری و روستایی، به یکی از مهمترین مباحث در محافل علمی و آکادمیک جهان تبدیل شده است. ارزیابی وضعیت حاضر و نحوه پیشرفت به سوی پایداری گردشگری بخصوص در نواحی روستایی، باعث توسعه روستایی در ابعاد اقتصادی،اجتماعی- فرهنگی، کالبدی- محیطی و نهادی می گردد. از طرفی رسیدن به پایداری در ابعاد مختلف آن مستلزم وجود سنجه ها، شاخص ها و الگوهای صحیح جهانی گردشگری در جهت ارزیابی و تبیین وضعیت پایداریگردشگری است. بنابراین استفاده بهینه از شاخص ها در زمینه توسعه گردشگری روستایی می تواند نقش مهمیدرمتنوع سازی اشتغال،کاهش تفاوت های درآمدی بین روستاییان و شهرنشینان، کاهش مهاجرت و توسعه زیرساخت ها و رضایت ساکن آن محلی و افزایش سطح زندگی بشود. و در نتیجه می توان گفت بنابراین مولفه رشد گردشگری شهری به عنوان یک فعالیت اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و روانی برای ساختار مدیریت شهری کلانشهر های جوامع در حال توسعه از جمله ایران می تواند پتناسیل خوبی برای توسعه محلی پایدار در عصر حاضر تلقی می گردد.

مدیریت اقتصادی، گردشگری شهری، گردشگری روستایی