مرتضی ابراهیم زاده - دانشجوی دکتری ، گروه تربیت بدنی ، واحد سنندج ، دانشگاه آزاد اسلامی ، سنندج ،
کمال عزیزبیگی - دانشگاه آزاد اسلامی واحد سنندج
خالید محمدزاده سلامت - استادیار ، گروه تربیت بدنی ، واحد سنندج ، دانشگاه آزاد اسلامی ، سنندج ، ایران
سامان پاشایی - استادیار ، گروه تربیت بدنی ، واحد شقز ، دانشگاه آزاد اسلامی ، سقز ، ایران

زمینه و هدف: پژوهش های پیشین تاثیر مثبت تمرین هوازی و کورکومین بر متغیرهای مختلف در شرایط دیابت را نشان داده اند. همچنین ترکیب این مداخلات، ممکن است اثر هم افزایی بر متغیرهای پژوهش داشته باشد. پژوهش حاضر به بررسی اثر مستقل و ترکیبی تمرین هوازی و مکمل کورکومین بر غلظت پروتئین واکنشگر C پلاسمایی موش های صحرایی دیابتی می پردازد.روش ها: ۴۰ سر موش صحرایی نر به طور مساوی به گروه های کنترل سالم، کنترل دیابتی، تمرین دیابتی، کورکومین دیابتی و تمرین +کورکومین دیابتی تقسیم شدند. تمرین هوازی (پنج جلسه/هفته، هر جلسه ۳۰ دقیقه با سرعت ۲۲ متر/دقیقه، شیب: پنج درصد) و مکمل دهی (۳۰ میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن، سه روز/هفته) به مدت هشت هفته انجام شد. ۴۸ ساعت پس از دریافت آخرین مداخله، موش ها قربانی شدند.یافته ها: دیابت باعث افزایش غلظت پروتئین واکنشگر C پلاسمایی شد (۰۰۱/۰P=). تمرین باعث کاهش غلظت پروتئین واکنشگر C پلاسمایی (۰۰۱/۰P=) در موش های دیابتی شد. کورکومین نیز باعث کاهش پروتئین واکنشگر C پلاسمایی (۰۰۱/۰P=) در موش های دیابتی شد. ترکیب تمرین و مکمل نسبت به تمرین تنها/مکمل تنها اثر بیشتری در کاهش غلظت پروتئین واکنشگر C پلاسمایی داشت (۰۰۱/۰P<).نتیجه گیری: تمرین و کورکومین به طور مجزا غلظت پروتئین واکنشگر C پلاسمایی موش های صحرایی دیابتی را کاهش دادند. همچنین به نظر می رسد استفاده از ترکیب تمرین و کورکومین نسبت به استفاده از هر یک به تنهایی، بیشتر بر متغیر پژوهش حاضر موثر بوده است.

تمرین هوازی, دیابت, کورکومین, پروتئین واکنشگر C