بررسی نقش ساختاری توسعه فضایی و آمایش سرزمین

آمایش سرزمین مبین جغرافیایی سیاست های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و بوم شناختی جامعه است. در همین حال این عبارت اشاره به یک نظم علمی، فن مدیریتی و سیاستی با رویکردی جامع و بین رشته ای با هدف توسعه موزون و متعادل منطقه ای و سازمان فضایی(فیزیکی) بر مبنای یک راهبرد جامع و همه سو نگر می باشد. آمایش سرزمین و برنامه ریزی فضایی در قالب مفاهیم گوناگون آن، چه پیش از انقلاب و چه پس از آن، با هدف استفاده بهینه از سرزمین و بهره گیری از توان مناطق مختلف، با اهداف گوناگون، مد نظر برنامه ریزان بوده است. درحالی که این تقسیم کار بین مناطق با منابع بالقوه آن در نظر اتفاق افتاده است، شهر به عنوان یک پدیده اجتماعی، اقتصادی و کالبدی ترکیبی از این عوامل را به نمایش می گذارد وچگونگی ترکیب این عوامل می تواند به شکل گیری فضای شهری مطلوب و مناسب یا ایجاد فضای اجتماعی،اقتصادی و کالبدی نامناسب بینجامد. فضای کالبدی شهر به عنوان بستر و فرم فیزیکی جامعه از محتوا یاجریان های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی شهر تاثیر می پذیرد و با سازماندهی فضای فیزیکی بر آن تاثیرمی گذارد. از طرفی هم، روابط دو سویه سیاست و نگرشهای سیاسی با فضاهای شهری در قالب تاثیر دوجانبهالگوهای فضایی، اشکال و ساختارها بررسی می شود. هدف این مقاله بررسی نقش ساختاری توسعه فضایی و آمایش سرزمین می باشد. نتایج نشان می دهد سازمان فضایی شهر، نظم حاصل از تبلور ذهنیت شهروندان در فضا و محیط زیست جمعی آنها است. در واقع سازمان فضایی را می توان نظم میان نقش عناصر دانست که شهر را به عنوان یک سیستم معرفی می کند. با توجه به توسعه ناهمگون عناصر شهری در دهه های مختلف تاریخی که در نتیجه تصمیم گیریهای رهبران، مدیران و برنامه ریزی به صورت یکپارچه می تواند کارساز باشد.

Keywords:

مدیریت شهری , توسعه فضایی , آمایش سرزمین , توسعه پایدار