مهدی روستائی - گروه حرفه ای امور تعاون مرکز آموزش علمی- کاربردی شرکت تعاونی تنکابن

یکی از مهمترین این عرصه ها، فضاهای سبز شهری اند. در گذشته نقش غالب فضاهای سبز به زیباسازی و ظاهر سازی محیط محدود می شد اما امروزه کارکرد این فضاها در سطح شهرها از سه دیدگاه عملکرد زیست محیطی، عملکرد کالبدی در ساخت شهر و عملکرد اجتماعی روانی قابل بررسی و طراحی هستند. فضاهای سبز شهری، بخشی از فضاهای وسیع با محدوده عملکردی شهر است که به منظور ایجاد تنوع و زیبایی، افزایش کیفیت زیستی، تامین رفاه انسانی و ارائه خدمات ویژه به شهروندان انتخاب شده است و با انواع پوشش های گیاهی بومی و غیربومی، تحت نظارت و مدیریت انسان شهری قرار دارد. هدف این مقاله توسعه فضای سبز پارکها در جهت ایجاد روابط مشارکت اجتماعی با روش توصیفی می باشد. نتایج نشان می دهد فضای سبز شهری به عنوان بخش جاندار محیط شهری مکمل بخش بی جان شهر، یعنی ساختار کالبدی شهر، می باشد. در این خصوص، فضای سبز می تواند به عنوان لبه شهر، آرایش دهنده شبکه راهها و تفکیک کننده فضاهای شهری ایفای نقش نماید. پراکنش نامناسب فضاهای سبز عمومی در سطح منطقه، بطوریکه به صورت لکه های محدودی در نقاط مختلف شهر پراکنده قرار گرفته باشند از میزان بازدهی های اجتماعی و اکولوژیکی و تفرجی آن می کاهد. ازدیاد جمعیت، گسترش شهر ها، تولد کلان شهرها و خارج شدن از بافت سنتی و طبیعی شهرها پیوسته موجب شده است که متفکران طراحی محیط های شهری در پی احیای نیازهای حیاتی شهرها همچون فضای سبز و مناظر طبیعی باشند و برای این کار از لوازم و تجهیزات جدید بهره جویند. توسعه و گسترش پارک ها و فضای سبز شهری با توجه به گسترش روز افزون شهرها، رو به افزایش است و باید به سمت و سویی سوق داده شود که پایداری و کاهش هزینه را به دنبال داشته باشد.

مشارکت اجتماعی، فضاهای سبز شهری