جواد عارفی - کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه صنعتی شاهرود، سمنان، ایران.
علی حسنی - دانشیار گروه علوم زیستی ورزش، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه صنعتی شاهرود، سمنان، ایران.
ملیحه اردکانی زاده - استادیار گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه دامغان، سمنان، ایران.

زمینه و هدف: فعالیت بدنی تغییرات ساختاری و عملکردی در قلب به ویژه بطن چپ ایجاد می کند که به شدت و مدت ورزش بستگی دارد. پژوهش حاضر اثر مدت زمان شنا را بر بیان ژن هیپرتروفی، عامل افزایش دهنده میوسیت ۲c (MEF۲c) بطن چپ موش های صحرایی نر بررسی می نماید. روش تحقیق: تعداد ۱۸سر موش نر (۲۰±۲۰۰ گرم) به سه گروه کنترل، شنای میان مدت و بلندمدت تقسیم شدند. گروه های تمرینی (۱۰ هفته و ۵ روز در هفته) در آب ۲±۲۸ درجه شنا کردند. در هر جلسه گروه میان مدت یک ساعت و گروه بلندمدت از هفته پنجم تا دهم سه ساعت شنا کردند. برای سنجش بیان ژن MEF۲c از روش Real-time PCR استفاده شد. نتایج با استفاده از روش تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری ۰/۰۵>p استخراج گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که ۱۰ هفته تمرین شنا در هر دو گروه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل، منجر به کاهش بیان ژن MEF۲c (p=۰/۰۰۱) می شود. به علاوه، وزن قلب و نسبت وزن قلب/ سطح رویه بدن در گروه شنای میان مدت و بلند مدت در مقایسه با گروه کنترل؛ افزایش معنی داری (۰/۰۵>p) پیدا کرد. نتیجه گیری: تمرین شنای به اجرا درآمده توانست بیان ژن MEF۲c مرتبط با هایپرتروفی بطن چپ را کاهش دهد و زمینه را برای فعالیت عوامل مرتبط با هایپرتروفی مهیا سازد. ازاین رو انجام این تمرینات به ویژه شنای طولانی مدت را می توان به عنوان مدلی برای بهبود عملکرد قلب توصیه نمود.

شنای میان مدت, شنای بلندمدت, بیان ژن MEF۲c