مقایسه اثر ترتیب تمرینات موازی مقاومتی و استقامتی بر سطوح سرمی لیپوکالین دو و مقاومت به انسولین در زنان چاق غیر فعال

زمینه و هدف: انجام فعالیت های ورزشی منظم به عنوان استراتژی ارجح و راه کار موثر برای کاهش سایتوکاین های التهابی مانند لیپوکالین دو (Lcn۲) و بهبود مقاومت به انسولین در افراد چاق توصیه شده است. با توجه به وجود یافته های محدود و ناهمسو در رابطه با اثرگذاری تمرینات موازی مقاومتی و استقامتی و تاثیر ترتیب اجرای تمرین بر این نشانگرها؛ مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر ترتیب تمرین استقامتی و مقاومتی بر شاخص های ترکیب بدن، مقاومت به انسولین و سطح سرمی Lcn۲ در زنان چاق غیر فعال به اجرا درآمد. روش تحقیق: تعداد ۴۵ زن چاق غیرفعال در یک مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون، به صورت هدفمند شرکت کردند و به طور تصادفی به سه گروه کنترل (۱۵ نفر)، تمرینات موازی مقاومتی+استقامتی (۱۵ نفر) و تمرینات موازی استقامتی+مقاومتی (۱۵ نفر) تقسیم شدند. برنامه های تمرینی به مدت ۱۲ هفته، سه جلسه در هفته به اجرا درآمدند. تمرین استقامتی مشتمل بر دویدن روی نوارگردان به مدت ۲۰ دقیقه در هر جلسه با شدت ۷۵-۵۵ درصد حداکثر ضربان قلب؛ و تمرین مقاومتی مشتمل بر اجرای حرکات در هشت ایستگاه، دو نوبت، با ۱۵-۸ تکرار و شدت ۷۵-۵۵ درصد یک تکرار بیشینه بود. ۴۸ ساعت قبل از شروع تمرینات و ۴۸ بعد از آخرین جلسه تمرینی، شاخص های ترکیب بدن و نمونه های خونی سرم در حالت ناشتایی مورد اندازه گیری قرار گرفت. از آزمون آماریt زوجی و آزمون تحلیل کوواریانس در سطح معنی داری ۰/۰۵>p استفاده شد. یافته ها: هر دو برنامه تمرین موازی، باعث کاهش معنی دار شاخص های ترکیب بدنی (وزن، درصد چربی بدن، شاخص توده بدنی، نسبت دورکمر به لگن) و نشانگرهای HOMA-R و Lcn۲ سرمی شدند (۰/۰۵>p). با این حال، اختلافی بین اثر دو شیوه تمرین موازی مشاهده نشد (۰/۰۵p). نتیجه گیری: انجام تمرینات موازی صرف نظر از ترتیب اجرای آن، می تواند راهکار درمانی موثری برای بهبود نشانگرهای خطرزای چاقی از جمله مقاومت به انسولین و نشانگر التهابی Lcn۲ در زنان چاق باشد.

Keywords:

تمرین موازی , مقاومت به انسولین , ترکیب بدن , لیپوکالین-۲ , چاقی