آسیب شناسی تاب آوری فضایی شهری با تاکید بر توزیع بیمارستان ها(نمونه موردی: بیمارستان های مرکز شهر شیراز )

وضعیت مطلوب دسترسی و مراجعه سریع تر، راحت تر و ایمن تر به کاربری های بهداشتی درمانی با تحلیل درست و اصولی سیستم های کاربری زمین و حمل ونقل حاصل می شود. نیاز مبرم به سیستم مناسب حمل ونقل برای دسترسی سریع بیماران در جهت کاهش نرخ مرگ ومیر به ویژه در زمان بحران در کشورهای در حال توسعه به شدت احساس می شود. می توان از طریق راهبردها، سیاست ها و قوانین شهرها را به محیطی تاب آور در مقابل چنین اتفاقات غیرمنتظره ای تبدیل کرد. هدف این مقاله هم تحلیل آسیب شناسی توزیع فضایی کاربری های درمانی)بیمارستان( در منطقه یک شهر شیراز و اثرات آن در اختلال دسترسی به این نوع از کاربری ها در زمان حال است که در شرایط بحرانی دوچندان خواهد شد. در این پژوهش از روش تحقیق تحلیلی و روش های کمی در تحلیل و بررسی استفاده می شود. در گردآوری اطلاعات از مطالعات میدانی و پایگاه داده سیستم اطلاعات جغرافیایی بهره گرفته شده است. در این پژوهش با استفاده از شاخص فیزیکی دسترسی به بیمارستان، در ترکیب با شاخص های عملکردی بیمارستان و شاخص های شبکه معابر آسیب شناسی تاب آوری فضایی در مرکز شهر شیراز تحلیل می شود. با استفاده از زیرشاخص های میانگین نزدیک ترین همسایگی، مدل تخمین تراکم کرنل، فواصل اقلیدسی و شعاع دسترسی به تحلیل موقعیت فضایی بیمارستان ها و دسترسی شهروندان و سپس با محاسبه فاصله تا تقاطع به بررسی شبکه معابر با روش تحلیلی آسیب شناسانه و ارزیابی پرداخته شده است. با توجه به موقعیت مراکز به همراه تمرکز تعداد کارکنان و تخت های بیمارستانی، شاخص ANN، شعاع دسترسی، فاصله اقلیدسی و کرنل توزیع فضایی نامتعادل و متراکمی را نشان می دهد که در تلفیق با نتایج شاخص های شبکه معابر(عرض معابر و فاصله بیمارستان تا تقاطع) و شاخص های عملکردی بیمارستان(تعداد تخت و کارکنان) دسترسی به بیمارستان در شرایط فعلی را کاهش داده که موجب آسیب پذیری و عدم تاب آوری در شرایط بحرانی می شود.

Keywords:

آسیب شناسی , تاب آوری فضایی , توزیع فضایی , بیمارستان , شیراز