بررسی عناصر تشکیل دهنده معماری ایرانی اسلامی

معماری اسلامی، تنها شامل ساختمان های مذهبی که مسلمانان برای عبادت و گردهمایی استفاده می کنند نیست؛ این سبک از معماری فراتر از مساجد و مکان های مذهبی می رود. گرچه این سبک از مساجد و زیارت گاه ها آغاز شده اما، سبک معماری اسلامی به گونه ای است که با معماری پیش از اسلام هر منطقه ترکیب شده و در عین یکسان سازی مسلمانان، حال و هوای بومی منطقه را حفظ می کند. بررسی ها و کاوش های باستان شناسی حکایت از آن دارد که پیشینه معماری ایران به حدود هزاره هفتم پیش از میلاد می رسد. معماری ایران دارای ویژگی هایی است که در مقایسه با معماری کشورهای دیگر جهان از ارزش ویژه برخوردار است، ویژگی هایی چون طراحی مناسب، محاسبات دقیق، فرم درست پوشش، رعایت مسائل فنی و علمی در ساختمان، ایوان های رفیع، ستون های بلند و تزیینات گوناگون که در عین سادگی معرف شکوه معماری ایران است. اصولی که در تلفیق با معماری اسلامی سبکی اسلامی ایرانی را بنیان نهاد که بسیار ارزشمند است. با روند روبه رشد شهرنشینی سبک زندگی مردم نیز به تدریج تغییر یافت، خانه های یک طبقه قدیمی و باصفا جای خود را به آپارتمان های زمخت و بی روح داد، به مرور زمان به طبقات خانه ها اضافه شد و معماری ایرانی و اسلامی به تاریخ پیوست. معماری گذشته ایران که همواره با تکیه بر خلاقیت و خصائص پایدار از جایگاه ویژه ای برخوردار بوده، در عصر حاضر به دلیل مواجهه با عوامل متعدد از جمله تاثیر پذیری و تقلید کورکورانه از غرب، از حقیقت خود در حال فاصله گرفتن است. و می توان گفت سبک معماری اسلامی سبکی است که با زیبایی و جلوه خاص خود نه تنها خاورمیانه بلکه دگیر نقاط جهان را نیز مدحوش خود کرده است. معماران بسیار زیادی از پویایی این سبک معماری استفاده کردند و با ترکیب آن با دیگر سبک های معماری پروژه های معماری اسلامی بینظیری از خود بر جای گذاشتند.

Keywords:

معماری ایرانی اسلامی , شهرسازی نوین