سیدجواد هاشمی اردکانی - استادیار، گروه روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه پیام نور، ایران
علی خلیلیان شلمزاری - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته آموزش محیط زیست دانشگاه پیام نور مرکز شیراز

اندیشمندان، توسعه جوامع را مشروط به پایداری آن می دانند. دولت ها دریافته اند برای رسیدن به اهداف توسعهی کشورهای خود آنهم از نوع پایدار، برنامه ریزی آموزشی از مهمترین اولویت های آنان می باشد. در این میان دانشگاه و نظام آموزشی آن بهعنوان محل ایده آل برای پرورش قشر فرهیخته و اندیشمند اجتماع، مکانی مناسب برای توسعه و درونی سازی مفهوم توسعه پایدار است. به همین دلیل علیرغم تحقیقات گسترده ای که در زمینه آموزش و نقش آن در توسعه پایدار صورت گرفته است، اما همچنان نیاز به مطالعات بیشتر، جزئی تر و موشکافانه تر مخصوصا در رابطه با فاکتورهای برنامه ریزی برای نقش آفرینی آموزش احساس میشود. لذا برای رسیدن به این مقصود، در این مقاله که به صورت اسنادی و کتابخانه ای صورت گرفته است، سعی شده است که به قسمتی از این هدف که همانا برنامه ریزی درروند توسعه پایدار در آموزش عالی می باشد پرداخته شود. بدین منظور ابتدا تعاریفی از توسعه و مفهوم توسعه پایدار بیان می گردد، به معرفی آموزش عالی و نقش آن در توسعه پایدار اشاره می شود و سپس به بررسی موانع و محدودیتهای موجود در راه های رسیدن به توسعه پایدار و اثرات آموزش در این مسیر پرداخته میشود. همچنین راهکارهایی جهت افزایش آگاهی و جلب همکاری دانشجویان، اثرگذاری بیشتر آموزش مهارتهای لازم در جامعه و مدیریت منابع ارائه میشود. فاکتورهای لازم چگونگی برنامه ریزی در روند توسعه پایدار در آموزش عالی در تحقیقات گذشته بررسی میشود. نتایج نشان میدهد که ازجمله مهمترین فاکتورها که توجه بیشتری به آن شده است برنامه درسی دانشگاهها است که پیشنهاد میگردد نسبت به تغییر در محتوای برنامه های درسی رشته هایی که به نوعی در حفاظت از محیط زیست و توسعه پایدار تاثیرگذار می باشند برنامه ریزی و سرمایه گذاری اقدام گردد .

توسعه پایدار، آموزش، آموزش عالی، برنامه ریزی