خوانشی برخلوت و تعاملات اجتماعی درشهرهای سنتی و معاصر ایران

خلوت به عنوان یک ویژگی درونی درشکل گیری شهرهای کوچک سنتی ایرانی آشکار است به عبارتی دیگر توجه به درونخلوت مورد بحث دراین پژوهش یکی از مطلوب ترین اصول درمعماری سنتی ایرانی است خلوت درفرهنگ ایرانی منجر به انزوا نشده است و تعاملات اجتماعی نیز اهمیت چشمگیری برای ایرانیان دارد خلوت علاوه براجتماع پذیری هنوزبخشی از فرهنگ ایرانی است و از نسلی به نسل دیگر انتقال داده شده است درحالیکه شهرهای معاصر با این نیازها مواجه نیستند یعنی شهرهایی طراحی شده بدون توجه به بررسی خلوت و تعاملات اجتماعی در انها به عبارتی دیگر اخیرا شهرهای طراحی شده با تنزیلی درمفاهیم خلوت و تعاملات اجتماعی میان ساکنین مواجه بوده اند با ارایه یک راه حل جایگزین برای طراحی شهری که درشهرهای معاصر به این فرهنگ احترام می گذارند درحالیکه با شیوه زندگی افراد مطابقت دارد برای دستیابی به یک فرم شهری قابل قبول یکی از اصولی که آن هم تداوم پذیری اجتماعی و فرهنگی است را ارایه میدهد بنابراین این قماله قصد دارد چگونگی فرم شهری سنتی که علاوه برتعاملات اجتماعی ضرورت خلوت ساکنین را بطور همزمان درنظر گفته باشدو چگونگی تصمیم گیری دوباره احساس خلوت و برخورد اجتماعی را درمحله های ایران نشان دهد.