حسین کلانتری خلیل آباد - استاد گروه مدیریت و برنامه ریزی شهری و منطقه ای، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات اجتماعی، جهاد دانشگاهی
مهدی حقی - کارشناسی ارشد شهرسازی

نوسازی بافت های فرسوده ضرورتی است که در سطح ملی و کلان پشتوانه های متعدد قانونی و پشتیبانی برای آن در نظر گرفته شدهاست. طبق قانون سالانه ۱۰ درصد از بافت های فرسوده باید نوسازی گردد که به منظور تحقق این هدف، در قالب ستاد بازآفرینی کهدر سطوح ملی تا شهرستانی تعریف شده، برای همه دستگاه های دولتی و عمومی تعیین نقش و وظیفه می گردد. در کنار ظرفیت ستادبازآفرینی، قوانین متعددی نیز ضرورت نوسازی بافت های فرسوده را بیان کرده و برای آن دستورالعمل ها و راهکارهایی اندیشیده اندکه از آن جمله می توان به قانون نوسازی و عمران شهری، قانون ساماندهی و حمایت از تولید و عرضه مسکن، قانون حمایت از احیاء،بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده و ناکارآمد شهری اشاره نمود. بررسی این قوانین نشان از پرداختن به تمام ابعاد نوسازی بافتفرسوده در سطح سیاست گذاری دارد. اما نکته ی مبهم آن است که با وجود این قوانین و هدف گذاری هایی که صورت گرفته، چرامسیر حرکت به سوی اهداف کند و در برخی موارد ناممکن شده است. بدین منظور با بررسی قوانین، تجارب داخلی و خارجی وادبیات موضوع سعی شده تا چارچوبی به منظور تعیین سنجه های کلیدی موفقیت طرح های نوسازی در حوزه اجرا به دست آید.نتایج به دست آمده از تحلی لها و مصاحبه های تکمیل شده در این مقاله نشان از افتراق عملکردی و هدف گذاری بین بازیگران عرصهنوسازی دارد و نوعی عدم تعادل در توزیع منابع، نقش ها، روابط بین دستگاهی و انتظارات و وظایف تعیین شد هی قانونی برایبازیگران عرصه نوسازی وجود دارد.

نظام اجرایی، بافت فرسوده، تهران، محلات صفا، شهید اسدی