بررسی رابطه میزان پرخاشگری و انزوا اجتماعی دانشجویان تاریخ و علوم تربیتی دانشگاه فرهنگیان لرستان پردیس آیت الله کمالوند

تحقیق با هدف بررسی رابطه بین پرخاشگری با انزوای اجتماعی در بین دانشجویان دانشگاه فرهنگیان پردیس آیت الله کمالوند خرم آباد انجام گرفت. جامعه آماری شامل دانشجویان دوره کارشناسی، نمونه انتخاب شده تعداد ۱۰۰ نفر که به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای نسبی انتخاب شدند. روش تحقیق از نوع هدف کاربردی و از نوع توصیفی-همبستگی بود. برای سنجش پرخاشگری از پرسشنامه پرخاشگری باس و پری و برای سنجش انزوای اجتماعی از پرسشنامه میزان شده ی انزوای اجتماعی استفاده شد. روش های آماری (فراوانی، میانگین، انحراف استاندارد، ضریب همبستگی پیرسون و آزمون رگرسیون) استفاده شد، نتایج نشان داد بین ابعاد پرخاشگری (بدنی، کلامی، خشم و خصومت) و انزوای اجتماعی رابطه معناداری وجود ندارد. محاسبه ضریب رگرسیون جهت پیش بینی انزوای اجتماعی نشان داد که ۳۲ درصد واریانس انزوای اجتماعی توسط ابعاد پرخاشگری (کلامی، بدنی خشم و خصومت) پیش بینی می شود؛ همچنین بر اساس ضریب بتا(β) مشاهده شد که خصومت با ضریب بتای ۲۹/. و پرخاشگری کلامی با ضریب بتای ۲۴/. پیش بینی کننده و پیش بینی کننده های معنادار انزوای اجتماعی هستند. انزوای اجتماعی بودند، همچنین نتایج نشان داد میزان انزوای اجتماعی بین دانشجویان بومی و غیر بومی متفاوت است اما میزان انزوای اجتماعی دانشجویان متاهل در مقایسه با مجرد آن تفاوت چندانی ندارد.

Keywords:

پرخاشگری , انزوای اجتماعی , خصومت , خشم , کلامی و بدنی