بررسی اثربخشی زوج درمانی کوتاه مدت برکاهش تعارضات زناشویی زوجین در آستانه طلاق

این پژوهش به منظور بررسی اثربخشی زوج درمانی کوتاه مدت به شیوه خودتنظیمی بر کاهش دلزدگی و تعارضات زناشویی زوجین در آستانه طلاق انجام شد. پژوهش حاضر یک مطالعه شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه زوجین متقاضی طلاق در دادگاه شهرستان قاین در سال ۱۳۹۵ تشکیل دادند؛ و نمونه پژوهش شامل ۲۰ زوج که به روش نمونهگیری در دسترس انتخاب شده بودند و در دو گروه آزمایشی ( ۱۰ زوج) و کنترل ( ۱۰ زوج) قرار گرفتند. پرسش نامه هایی که جهت جمع آوری اطلاعات از گروه نمونه در نظر گرفته شدند عبارت بودند از: مقیاس دلزدگی زناشویی (CMB) و پرسشنامه تعارضات زناشویی (MCQ). افراد گروه آزمایش طی ۸ جلسه زوج درمانی کوتاه مدت به شیوه خودتنظیمی را دریافت نمودند در حالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای را دریافت نکردند. برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها از تحلیل کوواریانس به کمک نرم افزار SPSS استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد زوج درمانی کوتاه مدت به شیوه خود تنظیمی در مقایسه با گروه کنترل موجب کاهش دلزدگی و تعارضات زناشویی زوجین در آستانه طلاق شده است P<۰/۰۱. نتایج نشان داد در مرحله پیگیری نیز اثربخشی زوج درمانی کوتاه مدت به شیوه خود تنظیمی بر کاهش دلزدگی و تعارضات زناشویی زوجین تداوم داشته است. نتیجه گیری: نتایج بیانگر این است که زوج درمانی کوتاه مدت به شیوه خود تنظیمی یک روش موثر در کاهش دلزدگی و تعارضات زناشویی زوجین است.

Keywords:

زوج درمانی کوتاه مدت , تعارضات زناشویی , زوجین در آستانه طلاق