فریبرز جباری فرد - دکترا روانشناسی عمومی دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد. شهرکرد. ایران
مریم خدارحمی گهرویی - کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی بروجن، ایران
مصطفی شهبازی - کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی. دانشگاه پیام نور واحد اصفهان. ایران

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی زوج درمانی شناختی- رفتاری بر کاهش تعارضات زناشویی است. روش: پژوهش حاضر نیمه تجربی با طرح پیشآزمون- پسآزمون با گروه گواه بود. در این پژوهش جامعه آماری کلیه زوج های مراجعه کننده به مراکز مشاوره در شهرستان فارسان بوده اند. نمونه آماری به صورت هدفمند شامل ( ۶۰ نفر)، ۳۰ نفر گروه گواه و ۳۰ نفر گروه آزمودنی از زوج هایی بود که در ۸ جلسه کارگاه گروهی شناختی- درمانی شرکت کرده بودند. ابزار گردآوری داده های این پژوهش، پرسشنامه تعارضات زناشویی (MCQ) براتی و ثنایی ( ۱۳۷۹ )، در دو حالت پیش آزمون و پس آزمون بوده است. برای تجزیه وتحلیل داده های به دست آمده از روشهای آمار توصیفی و تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که زوج درمانی شناختی- درمانی بر تعارضات زناشویی و مولفه های آن در پس آزمون اثر داشته است (P<۰/۰۱). نتیجه گیری: مداخله شناختی- درمانی در بهبود خرده مقیاس های همکاری، رابطه جنسی، واکنش های هیجانی، کاهش جلب حمایت فرزند، کاهش رابطه فردی با خویشاوندان و کاهش رابطه خانوادگی با خویشاوندان همسر و دوستان موثر است و تنها در جدا کردن امور مالی از یکدیگر نتوانسته است موثر واقع شود.

مشاوره شناختی- رفتاری، کاهش تعارضات زوج، طلاق