بررسی وضعیت ایران در کنوانسیون سازمان ملل متحد برای مبارزه با جرائم سازمان یافته فراملی

جرایم سازمان یافته در نیمه دوم قرن بیستم در مقطعی که جامعه بین المللی درگیر ابرقدرت ها و جنگ سرد بود، همزمان با پیشرفت فناوری و گسترش مبادلات بازرگانی توسعه یافتند. در واقع به دلیل توجه جهان به سایر امور، از تهدید نوینی به نام جرایم سازمان یافته غفلت شد و موجبات گسترش این گونه جرایم خطرناک را در جامعه بین المللی فراهم نمود. در همین راستا جامعه بین المللی و در راس آن سازمان ملل متحد در اواخر قرن بیستم فکر تدوین یک سند بین المللی لازم الاجرا به منظور ایجاد هماهنگی و همکاری برای مبارزه با این جرایم میان دولتها را مطرح نمود. نهایتا طرح کنوانسیونی تهیه و در دسامبر ۲۰۰۰ در پالرمو (ایتالیا) برای امضای دولتها مفتوح گردید و به امضای ۱۴۷ دولت رسیده است .کنوانسیون پالرمو با هدف ارتقاء همکاری بین المللی در جهت پیشگیری و مبارزه موثرتر جرائم تهیه شده است که در حال حاضر یکی از معاهدات قانون ساز در عرصه بین المللی است که اکثر کشورها به آن پیوسته اند. از مهم ترین لوازم مقدماتی در جهت مقابله و پیشگیری از گسترش فعالیت گروه های مجرمین سازمان یافته است، ماهیت این جرائم اقتضاء می کند کشورها با معاضدت و همکاری یکدیگر با آن مقابله کنند. به همین دلیل است که کشورها با پیوستن به کنوانسیون پالرمو که اساسی ترین اقدام جامعه بین المللی در مقابله با جرائم سازمان یافته است پیشرفت چشم گیری در مبارزه با این جرائم داشته اند. علی رغم این ضرورت قانونگذار ایران اقدام قابل توجهی جهت تدوین قوانین مناسب برای مبارزه با اشکال مختلف جرم سازمان یافته انجام نداده است و قوانین موجود در این زمینه ناکارآمد بوده و تنها توان مقابله با اشکال سنتی جرم سازمان یافته را آن هم به صورت ناقص دارا هستند. به همین جهت در نوشتار حاضر با استفاده از روش تحلیلی توصیفی به جرایم سازمان یافته و وضعیت ایران در کنوانسیون سازمان ملل متحد برای مبارزه با جرائم سازمان یافته فراملی پرداخته می شود.

Keywords:

جرایم سازمان یافته , پالرمو , سازمان ملل متحد , ملی , فراملی