محسن تنها - موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی (ره)
محمدحسین طاهری اکردی - استادیار گروه ادیان، موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی (ره)

کتاب مقدس در دین مسیحیت به عنوان مهم ترین منبع الهباتی، نیازمند تفسیر است. در مان مسیحیان, برداشت از کتاب مقدس (عهد عتیق و عهد جدید) از همان ابتدای تدوین، به دو صورت لفظی و تمئیلی صورت گرفت. اتخاد این دو روش تفسیری در میان مسیحیان اولیه، بی ارتباط با روش های تفسیری به کارگرفته از سوی بهودیان نبود. روش تمئیلی، ازآنجاکه راهگشای بسیاری از مسائل الهیاتی در جامعه مسیحی بوده مورد توجه بیشتری قرار گرفت. از طرفی اکتفا به روش تفسیر لغویء چالش ها و انحرافاتی را پدید آورد که از سوی شوراهای کلیسا بدعت شناخته شد. شالوده این روش های تفسیری کتاب مقدس, در قرون اولیه یعنی دوره آباء کلیسا بنیان نهاده شد. دو مکتب اصلی انطاکیه و اسکندریه در همین زمان رشد پیدا کردند که اولی نماینده روش لفظی و دومی نماینده روش تمثیلی است. در این پژوهه سعی شده است تا ضمن بیان تاثیر روش های تفسیری یهودیان بر جامعه مسیحی به ویژه برخی از پدران کلیسا در دوره آباء به بررسی روش تمنیلی پرداخته شود. یافته های این تحقیق بر این استوار است که حیات روش تمنیلی، دچار افت وخیزهایی بود و تحولاتی را در تاریخ مسیحیت رقم زد. با توجه به افراط در روش تفسیر تمئیلی، یگانه را ه حل، منجر به انحصار تفسیر در دست کلیسا شد که خود تبعاتی به همراه داشت و زمینه انتقادات گسترده ای در باب چگونگی تفسیر کتاب مقدس رقم زد.

کتاب مقدس، تفسیر، روش لغوی، روش تمثیلی، مکتب انطاکیه، مکتب اسکندریه