بررسی مسئله ی اقرار در قتل از منزله فقه امامیه و اهل سنت

قتل عمد جدی ترین جرم علیه تمامیت جسمانی اشخاص است که متاسفانه در گستره تاریخ همزاد و قرین بشر بوده است و به نظر می رسد که در تداوم حیات این جهانی سایه وار در تعقیب بشریت خواهد بود. طرق اثباتی این جرم مطابق ماده ۲۳۱ قانون مجازات اسلامی عبارتند از: اقرار، شهادت، قسامه و علم قاضی. در تمام نظام های حقوقی، اقرار از حیث توان اثباتی در میان ادله، نقش تعیین کننده ای دارد و از آن با تعابیر خاصی نظیر ملکه دلائل، سید البینات و دلیل دلیل ها، یاد میکنند. شارع مقدس به منظور حفظ حقوق اشخاص و انتظام امور در دادرسی های قضایی اعم از حقوقی و کیفری و تحقق دادرسی عادلانه قاعده اقرار را وضع نموده است. از احکام ضروری اسلام این است که وقتی شخص بر ضرر خود اقرار به امری نمود، اقرارش نافذ است و آنچه را که به آن اقرار کرده، عهده دار آن خواهد بود. در فقه اسلامی و هم چنین به تبع آن در حقوق جزا بیان شده، در هریک از این موارد اقرار شخص نسبت به غیر و یا نسبت به گناهی که مرتکب شده، با دربرداشتن تمام شرایط دارای ارزش اثباتی است؛ که در کلام معصومین و اهل سنت و مفاد حقوقی به تفصیل به آن اشاره شده است. این نوشتار به بررسی مسئله ی اقرار در قتل از منزله فقه امامیه و اهل سنت پرداخته است.

Keywords:

اقرار , قتل , فقه امامیه , اهل سنت