بررسی عملکرد بتن های مقاوم در محدوده شهرداری شیراز در برابر رادیواکتیو

در این تحقیق بررسی عملکرد بتن های مقاوم در محدوده شهرداری شیراز در برابر رادیواکتیو بررسی قرار می گیرد. بتن پرتوگیر یک نوع از بتن سیمان پرتلند می باشد که بسیاری از ویژگی های فیزیکی حفاظ ایدئال تابش را در برمی گیرد. این بتن یک ماده چند فازی است که از ذرات سنگ دانه های موجود در ماتریس خمیر سیمان پرتلند تشکیل می شود. اشعه گاما توسط سنگ دانه های دارای چگالی بالا جذب می شود و نوترون ها توسط اتم های هیدروژن موجود در خمیر سیمان تضعیف می گردند. حفاظ بتنی در معرض دو منبع گرما قرار می گیرد: گرمای انتقالی از قطعات داغ سیستم راکتور و حرارت داخلی ناشی از تضعیف نوترون ها و اشعه گاما. انرژی خاص از کند شدن نوترون های سریع و اشعه گاما که از هسته راکتور وارد حفاظ می شود در آنجا ذخیره شده و به صورت گرما آزاد می شود. مقدار کل حرارت تولید شده قابل توجه است. این حرارت احتمالا اثرات مخربی بر روی خواص فیزیکی، مکانیکی، و هسته ای بتن به همراه دارد. اگرچه عملکرد انواع مختلف بتن تحت تابش اشعه متفاوت است، اگر در معرض حرارت نسبتا زیاد گرم قرار گیرند همه آن ها آب تبلور را از دست داده و تا حدودی ضعیف تر شده و در مقابل تضعیف نوترون تاثیر کمتری خواهند داشت. در مورد اثرات درجه حرارت بالا بر روی بتن پرتوگیر اطلاعاتی هر چند محدود وجود دارد.در زیر خلاصه ای از اثر قرارگیری در معرض دمای بالا بر خواص و اثر حفاظ ارائه می شود. اثربخشی بتن به عنوان یک حفاظ ممکن است تحت شرایط (درجه حرارت بالا) هنگامی که خشک شدن باعث کاهش مقدار هیدروژن می شود و یا ترک خوردگی رخ می دهد کمتر شود. نتایج نشان می دهد که چگونه افزایش دما باعث کاهش مقدار آب بتن می شود که به نوبه خود به افزایش تراکم شار نوترون انتقالی از طریق بتنی با ضخامت مفروض منجر می شود.

Keywords:

بتن مقاوم , شهرداری شیراز , رادیواکتیو , اشعه گاما