سیدمناف هاشمی - پژوهشکر دکترای جغرافیا و برنامه ریزی شهری. دانشگاه آزاد اسلامی. واحد علوم و تحقیقات تهران
حبیب اله طاهرخانی - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری و منطقه ای. دانشگاه شهید بهشتی. تهران
هادی سعیدی رضوانی - پژوهشکر دوره دکترای شهرسازی. دانشکده شهرسازی. پردیس هنرهای زییاء دانشگاه تهران پژوهشگر دوره دکترای شهرسازی. دانشکده شهرسازی. پردیس هنرهای زییاء دانشگاه تهران
میثم بصیرت - پژوهشکر دوره دکترای شهرسازی. دانشکده شهرسازی. پردیس هنرهای زییاء دانشگاه تهران پژوهشگر دوره دکترای شهرسازی. دانشکده شهرسازی. پردیس هنرهای زییاء دانشگاه تهران

برنامه های میان مدت، بخشی از چارچوب کلان برنامه ریزی و مدیریت شهرها محسوب می شوند که به عنوان ابزاری برای پیوند میان برنامه های بلند مدت (طرح هیا توسعه شهری و برنامه های راهبردی) با بودجه های سالانه مورد استفاده قرار می گیرند. ارتباط هم پیوند و مستحکم برنامه های توسعه شهری یکی از عواملی است که موجب توفیق این برنامه ها در عرصه عمل می شود. در ایران، مطابق با ماده قانون نوسازی و عمران شهری (۱۳۴۷)، شهرداری ها موظف به تهیه برنامه عملیات نوسازی و عمران و ا صطلاحات شهر برای مدت پنج سال براساس طرح جامع شهر و اجرای آن پس از تصویب به وسیله ی شورای اسلامی شهر شده اند. برهمین اساس مقاله حاضر تلاش می کند، ضمن بررسی ضرورت ها و شیوه های رایج برنامه ریزی میان مدت در جهان و ایران به ارائه الگوی تدوین برنامه میان مدت شهرداری ها در ایران با تمرکز بر نمونه موردی تهران بپردازد. این مقاله نشان می دهد، پیگیری تدوین برنامه میان مدت شهرداری تهران با تاکید بر رویکرد برنامه سرمایه ای شهر می تواند ضمن تامین انتظارات از برنامه، میان بودجه سالانه شهرداری تهران و طرح های فرادست توسعه و عمران شهر (طرح جامع و تفصیلی) پیوند لازم را برقرار کرده، فعالیت کلیه واحدهای شهرداری تهران را دربر گرفته و تصویر روشنی از نیازهای توسعه شهری به همراه شیوه های تامین مالی آنها ارائه کند.

برنامه میان مدت شهرداری ها، تهران، برنامه سرمایه ای شهر