سیر آفاقی و انفسی در موالید ثلاث با تکیه بر مصیبت نامه عطار

یکی از مباحث موردتوجه شعرا و نویسندگان در همه ادوار تاریخ، بحث سفر و مباحث پیرامون آن بوده است تا جایی که برخی از اینان آثاری با همین عنوان یعنی «سفرنامه» پدید آورده اند که به نظر می رسد منشا بخشی از این توجه، قرآن و آموزه های دینی ماست که خداوند در قرآن به کرات و در آیات مختلف بندگان را با لفظ «سیروا» دعوت به سفر می کند. علاوه بر این با گسترش تصوف نیز، بحث سفر یکی از مباحث موردتوجه عرفا شد تا جایی که صوفیه در کتب آداب الصوفیه، بخشی را با عنوان آداب سفر اختصاص دادند. عطار یکی از عرفا و شاعرانی است که «سفر» در آثارش نمود چشمگیری داشته تا جایی که الهی نامه و مصیبت نامه او به نوعی یک سفرنامه اند که البته بیشتر به بعد سفر روحانی پرداخته است. ما در این جستار بر آن شدیم تا با تحلیل بخشی از مصیبت نامه او (سفر سالک فکرت در موالید ثلاث) به تحلیل دیدگاه وی در باب سیر آفاقی و انفسی بپردازیم تا جایگاه هرکدام از این اقسام سیر از دیدگاه عطار بر ما روشن شود که با توجه به نتایج حاصل از تحقیق معلوم گردید که سیر انفس در دیدگاه عطار از جایگاه والایی برخوردار است و سیر در آفاق جز ملالت و تنگ دلی حاصلی به همراه ندارد.

Keywords:

سفر , آفاق , انفس , مصیبت نامه , عطار , موالید ثلاث.