سمیه محمدی - طلبه سطح۴ (دکتری) مرکز تخصصی فاطمه الزهراء علیهاالسلام اصفهان

انتقال کلام هدفمند الهی با علوم وفنون متفاوتی در قرآن کریم نمود می یابد. یکی از فنون برجسته ی ادبی «معناشناسی واژگانی» است. معناشناسی به منزله ی ابزاری است که در دریافت فحوای کلام و مقصود گوینده نقش بارزی ایفا می کند و از مهم ترین دستاوردهای پژوهش های زبان شناسی نوین است که به بررسی معنا در جریان ساخت جمله و بافت آن می پردازد. از آن جا که واژگان قرآنی، نقش اصلی را در آیه دارند ومعنا را گسترش می دهند؛ بررسی این اسلوب ضرورت می یابد. پژوهش حاضر باهدف بررسی معناشناسی واژه ی «مغفرت» و به روش توصیفی-تحلیلی با رویکرد قرآنی ارائه شده و در انتها بدین نتیجه می رسد که مغفرت، عملی است که «الله» به عنوان «مربی» در جهت مستور نمودن ذنوب بندگان و دور نمودن آنان از عذاب و عقاب و لعنت، از روی فضل خود، برای بخشودن بندگان انجام می دهد.

قرآن کریم، معناشناسی، مغفرت، عفو، صفح، گناه، عقاب، عذاب