اثربخشی آموزش روان درمانی مثبت نگر بر خوش بینی، امید به زندگی و معنای زندگی در مادران کودکان کم توان ذهنی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش روان درمانی مثبت نگر بر خوش بینی، امید به زندگی و معنای زندگی در مادران کودکان کم توان ذهنی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه مادران کودکان کم توان ذهنی بود که در نیمه دوم سال ۱۳۹۶ به مراجعه کننده به مرکز توان بخشی کودکان کم توان ذهنی زیر ۱۵ سال آرمان مراجعه نمودند. از میان جامعه آماری با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند و بر اساس نمرات پرسشنامه خوش بینی شی یر و کارور (۱۹۸۵)، پرسشنامه امید به زندگی میلر (میلر و پاورز، ۱۹۸۸) و پرسشنامه معنا در زندگی استگر و همکاران (۲۰۰۶) در پیش تست، ۳۰ نفر که دارای ملاک های ورود و خروج بودند نمونه آماری ما را تشکیل دادند. این ۳۰ نفر به طور کاملا تصادفی در ۲ گروه ۱۵ نفره آزمایش و کنترل گزینش شدند که گروه آزمایش ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای آموزش روان درمانی مثبت نگر را دریافت کرد و گروه کنترل که در لیست انتظار قرار دارند. همچنین برای تجزیه وتحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس و نرم افزار SPSS-۲۱ استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که آموزش روان درمانی مثبت نگر به طور معناداری باعث افزایش خوش بینی، امید به زندگی و معنای زندگی در مادران کودکان کم توان ذهنی می شود. به عبارت بهتر مادران کودکان کم توان ذهنی با شرکت در جلسات آموزش مثبت اندیشی و بهره گیری از تکنیک های این روش، توانستند خوش بینی خود را افزایش داده و درک بیشتری از معنای زندگی خود نیز دریافت نمایند و در نهایت امید به زندگی نیز در آن ها افزایش می یابد.

Keywords:

آموزش روان درمانی مثبت نگر , خوش بینی , امید به زندگی , معنای زندگی , کودکان کم توان ذهنی