علی حسین نژادکومله - کارشناسی ارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت، رشت، ایران
علیرضا علمیه - استادیار گروه تربیت بدنی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت، رشت، ایران
هومن خان باباخانی - کارشناسی ارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت، رشت، ایران

هدف از پژوهش حاضر مطالعه آثار پیاده روی با دو شدت متفاوت بر ترکیب بدن، توان هوازی و اشتهای مردان میانسال غیر فعال بود. روش تحقیق: ۲۷ نفر مرد (میانگین سن ۵/۴۴±۵۳/۰۹ سال، شاخص توده بدن ۱/۵۵±۲۵/۲۵ کیلوگرم بر مترمربع) به صورت تصادفی در سه گروه (۹=n) پیاده روی با شدت بالا (۷۰-۸۰ ضربان قلب بیشینه)، پیاده روی با شدت متوسط (۵۰-۷۰ درصد ضربان قلب بیشینه) و گروه کنترل مورد بررسی قرار گرفتند. گروه های تمرینی به مدت ۸ هفته، هر هفته ۳ جلسه به تمرین پیاده روی با دو شدت متفاوت پرداختند و افراد گروه کنترل هیچگونه برنامه تمرینی نداشتند. برای اندازه گیری میزان اشتها در افراد از پرسشنامه مقیاس سنجش اشتها VAS و برای تعیین توان هوازی آزمودنی ها از آزمون راکپورت استفاده شد. یافته ها: نشان داد برنامه تمرینی باعث کاهش معنی دار وزن و شاخص توده بدن (۰/۰۱=p)، پری (۰/۰۱=p)، سیری (۰/۰۱=p) و افزایش معنی داری در گرسنگی (۰/۰۱=p)، میل به غذا (۰/۰۱=p) در پس آزمون نسبت به پیش آ زمون شد. همچنین کاهش معنی داری بین گروه های تجربی با کنترل در وزن و شاخص توده بدن (۰/۰۱=p)، پری (۰/۰۱=p) و سیری (۰/۰۱=p) و افزایش معنی داری در گرسنگی (۰/۰۱=p)، میل به غذا (۰/۰۱=p) مشاهده شد؛ اما بین گروه پیاده روی با شدت بالا و پیاده روی با شدت متوسط تفاوت معنی داری مشاهده نشد (۰/۰۵

اشتها، پیاده روی، ترکیب بدنی، توان هوازی، شاخص توده بدن