عبداله مرادی

سیاستگذاری خارجی در برهمکنش میان محیط داخلی و پویایی های بین المللی شکل میگیرد. برای ارتقای دستگاه سیاست خارجی باید ضمن در نظر آوردن ارکان جهت ساز (دکترین، اهداف و سیاستها) به آسیبهای موجود در محیط داخلی توجه کرده و توان انطباق پذیری آن را با روند تحولات محیط بیرونی مورد ارزیابی قرار داد. دستگاه سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران به واسطه دستیابی به اهدافی که سند چشم انداز ۲۰ ساله ترسیم گردیده بود، بایستی موردبررسی و آسیب شناسی قرارگرفته و برای حرکت در دوران پیچ تاریخی جهانی آمادگی و الزامات اساسی را کسب نماید . بر همین اساس پرسش اصلی پژوهش اینگونه طرح میگردد که؛ »بایسته ها و الزامات دستگاه سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در افق ۱۴۵۰ کدامند؟« جهت پا سخ به این پر سش و ا ستخراج بایسته ها، شنا سایی ارکان جهت ساز، آ سیب شنا سی و ضعیت کنونی و شناخت روندهای کلان آتی در محیط منطقه ای و بین المللی، ضرورت دارد. نتایج این پژوهش در قالب ۲۷ بایسته با محوریت؛ »بیشینه سازی قدرت و منافع ملی از طریق دستیابی به روابط پایدار سیاسی و اقتصادی با همسایگان» «گسترش عمق راهبردی کشور از طریق تبدیل ایران به چهارراه ژئوپلیتیک و محور اتصال شرق و غرب/شمال و جنوب« و »توسعه سبد دیپلما سی کشور در ابعاد مو ضوعی و جغرافیایی« ارائه گردیده ا ست. پژوهش از نوع »تو صیفی-اکتشافی« با رویکرد »پس رویدادی« در ا ستخراج آ سیبها و »آینده نگرانه« در تدوین بای سته ها میبا شد و داده های آن به شکل تلفیقی »ا سنادی- میدانی« فراهم گردیده است.

سیاست خارجی، دیپلماسی، روندهای جهانی، بایسته ها، افق ۱۴۵۰