تبیین مفهوم ترسیب کربن در کاهش گرمایش جهانی

انقلاب صنعتی در قرن نوزده میلادی و همزمان با آن افزایش جمعیت، عرصه را بر منابع طبیعی تنگ تر نمود. در حالی که کره زمین و جو پیرامون آن از ظرفیت های مشخص و توان محدودی بر خوردار می باشند. افزایش لجام گسیخته جمعیت و توجه صرف به رفع نیازهای آنی و روزمره و به دنبال آن مصرف گرایی، زمین را به سوی نابودی منابع طبیعی و گسترش انواع آلودگی ها سوق داده است. در حالی که یکی از ابعاد بسیار مهم پیشرفت ملت ها پایداری اکولوژیکی به طور عام و حفظ توسعه و بهره برداری پایدار از منابع طبیعی بطور خاص است که نیازمند مدیریت دقیق منابع طبیعی است. امروزه مراتع، جنگلها، آبخیز و بیابانها نه تنها به عنوان قطب امنیتی – اقتصادی، بلکه به عنوان پشتوانه بقای زیرساختهای اجتماعی مورد توجه فراوان قرار دارد. آنچه در حال حاضر بیش از پیش باید مد نظر قرار گیرد، توجه به نقش جنگلها و مراتع در ترسیب کربن اتمسفری است چرا که با رشد فزاینده صنایع، کارخانجات و انواع آلاینده های محیطی تنها راه بقای کره زمین را باید در بقای بسترهای سبز طبیعی جستجو کرد. تغییرات اقلیمی که از چالشهای مهم در توسعه می باشد، نتیجه عدم توجه به محیط زیست در کنار توسعه و افزایش تولید گازهای گلخانه ای می باشد. از راهکارهایی که امروزه برای مدیریت میزان کربن پیشنهاد می شود، افزایش میزان تجمع کربن به شیوه ترسیب کربن است که از طریق ایجاد یا افزایش میزان نگهدارنده های کربن(گیاهان) انجام می گیرد. ترسیب کربن به عنوان بخشی از چرخه کربن واژه ای است که برای تشریح تبادل کربن(به اشکال گوناگون مانند دی اکسید کربن) میان جو، اقیانوس، زیست کره خشکی و رسوبات زمین شناسی به کار می رود که به صورت تبادل اندک بین منابع اتفاق می افتد. کربن در حالت گازی به صورت یونهای محلول در هیدروسفر و در حالت جامد به عنوان پیکره اصلی مواد آلی و سنگهای رسوبی، به صورت گسترده ای توزیع شده است. تبادل معدنی عمدتا میان جو و هیدروسفر انجام می گیرد. جابجایی اصلی کربن حاصل انجام فرایند فتوسنتز و تنفس در ضمن تبادل میان زیست کره و هیدروسفر است. بسیاری از پروژه های اصلاحی مانند جنگلکاری و مرتعداری باعث افزایش ترسیب کربن در خاک می گردد.

Keywords:

گرمایش جهانی , ترسیب کربن , اکوسیستم های طبیعی , کاهش دی اکسید کربن