مجید روستا - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری
کاظم جباری - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری
منصور استادی - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری

بزهکاری یکی از معضلات اجتماعی اکثر شهرهای جهان می باشد که بر زندگی شهروندان تأثیرات منفی روحی، جسمی و مالی می گذارد. وجود برخی تأسیسات شهری در افزایش ایمنی و کاهش فرصت های بزهکاری نقش به سزایی دارد و در مقابل نبود و یا کمبود برخی امکانات باعث بروز یا تشدید بزهکاری در محله ها و معابر شهری می شود. مقاله حاضر ضمن بررسی دیدگاههای مرتبط با بزهکاری شهری از جمله نظریه پیشگیری جرم از طریق طراحی محیطی و کانون های جرم خیز به شناسایی این محدوده ها با استفاده از سامانه های اطلاعات جغرافیایی و آزمون های آماری گرافیک مبنا می پردازد. نتایج این پژوهش نشان داد بالا بودن میزان کاربری تجاری و اداری در محدوده بخش مرکزی و به تبع آن انباشتگی و تراکم جمعیت غیر ساکن(مراجعه کننده برای کار و فعالیت) در این محدوده در شکل گیری کانونهای جرم خیز در این بخش از شهر مؤثر بوده است. به این سبب نوع و نحوه استفاده از اراضی این بخش از شهر در ایجاد زمینه ها و شرایط ارتکاب بزه مؤثر بوده است.

کانون های جرم خیز، بزهکاری شهری، سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS)، مدل های آماری، بخش مرکزی شهر تهران