آرامش شهبازی - گروه حقوق بین الملل دانشگاه علامه طباطبایی

ویروس کرونا در ژانویه ۲۰۲۰ با سرعتی حیرت آور مرزهای ملی چین را درنوردید و در مدت شش ماه بخش گسترده ای از جهان را آلوده ساخت. در واقع، شیوع بیماری های مسری و فراگیر در جهان بی سابقه نیست، بااین حال، بشر معاصر، کمتر در خاطر دارد که چنین هراس آلود و مضطرب، اقتصاد، صنعت، توریسم، سیاست، ورزش و حتی امور روزمره را متاثر از رخدادی جهانی تعطیل کرده و مغلوب ویروسی ناشناخته شده باشد. متعاقب کرونا، گرچه برای مدتی چرخه مرسوم زندگی بشر از حرکت شتاب آلود و افسارگسیخته اش بازماند، ضرورت بازاندیشی در مقولات مهمی چون سلامت و بهداشت عمومی، همکاری و همبستگی در مقابله با پیامدهای ناگوار ناشی از آن را به بشر گوشزد کرد. این مقاله درصدد است تا با تمرکز بر شیوع کرونا، به تحلیل حقوقی مقررات بهداشتی بین المللی (۲۰۰۵) مصوب سازمان جهانی بهداشت و جایگاه آن در نظام بین المللی حقوق بشر بپردازد. بی تردید، حقوق بین الملل، مگر در پرتو ائتلافی جهانی در مقابله با این قسم از بحران های بین المللی نخواهد توانست از ورطه های هولناکی چون شیوع کرونا، به سلامت بگذرد.

ویروس کرونا, سازمان جهانی بهداشت, مقررات بهداشتی بین المللی, اصل حسن نیت و همکاری