علیرضا عباسی - دانشجوی کارشناسی ارشد گرایش راه و ترابری دانشگاه گیلان

روسازی در اثر یعوامل جوی مانند یخ زدگی، بارندگی، نور خورشید و اثرات سایشی وسایل نقلیه و عوامل دیگر در طول دوران بهره برداری دچار فرسایش می شود. از مهمترین افزودنی های مورد استفاده در روسازی آسفالتی، افزودنی های پلیمری می باشند. نتایج تحقیقات بسیاری نشان داده است که قیرهای اصلاح شده با افزودنی های پلیمری دارای شاخص های شیارشدگی و ترک خوردگی بهتری نسبت به قیر پایه بوده و حساسیت حرارتی کمتری نیز نسبت به قیر پایه دارند. هدف از این پژوهش ارزیابی حساسیت طروبتی و مقاومت در برابر شیارشدگی خلوط های آسفالتی گرم اصلاح شده با چسب سیلیکونی نسوز می باشد تا درصد بهینه ماده مصرفی در مخلوط اسفالتی برای بهبود خواص ذکر شده تعیین گردد. آزمایشات رئولوژیک درجه فوذ، نقطه نرمی و ویسکوزیته و آزمایشات مخلوط های آسفالتی مارشال انجام شدند که منجر به بدست آمدن درصد قیر بهینه ۵ درصد شدند و آزمایش های مقاومت کششی غیرمستقیم (ITS) و خزش دینامیکی (CREEP) انجام شدند که نتایج نشان می دهد، با توجه به نتایج آزمایش مقاومت کششی غیرمستقیم افزایش مقدار چسب سیلیکونی تا ۶ درصد چسب موحب افزایش چسبندگی قیر در نتیجه بهبود حساسیت رطوبتی مخلوط آسفالت می شود از طرفی با توجه به اینکه چسب سیلیکونی نسبت کربن به هیدروژن کمتر، وزن مولکولی کمتر و پیوندهای ساختاری ضعیف تری دارند و با توجه به نتایج آزمایش های رئولوژیک قیر مقاومت در برابر تغییر شکل های ماندگار (شیار شدگی) کاهش می یابد.

مخلوط آسفالتی گرم، قیر، حساسیت رطوبتی، چسب سیلیکونی نسوز