تجربه زیسته استانداران انقلاب در تثبیت امنیت پسا پهلوی در ایران

هدف پژوهش حاضر بررسی تجربه زیسته استانداران در تثبیت امنیت پساپهلوی در ایران است. رویکرد پژوهش کیفی بوده و راهبرد آن پدیدارشناسی می باشد. ابزار گردآوری اطلاعات مصاحبه نیمه ساختاریافته و نمونه مورد بررسی نیز استانداران دهه اول پس از انقلاب اسلامی هستند که بر اساس اشباع نظری، ۱۰ نفر با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. در تحلیل داده ها از سبک هفت مرحله ای کلایزی استفاده شد و صحت نتایج با بازبینی و تایید متن مصاحبه به وسیله مشارکت کنندگان، همکاران پژوهشگر و مراجعه به اسناد تاریخی تقویت شد.بر اساس نتایج، تامین ماشین آلات، تجهیزات، تدارکات و مکان استقرار رزمندگان و مردم، اسکان پناهندگان روستایی در شهرها، اقدام برای توسعه سیاسی، فرهنگی، صنعتی و اقتصادی کردستان، پاکسازی ادارات و گزینش مجدد کارکنان، جبران خسارات ناشی از بحران، تامین نقدی و صرف خارج از شمول بودجه در مناطق بحرانی و تلاش برای کاهش تعارضات قومی، از جمله مهم ترین مقوله های تجربه زیسته استانداران در مدیریت بحران به شمار می آیند. این اقدامات از ایدئولوژی انقلاب متاثر بوده اند. حاکمان انقلابی به کمک این ایدئولوژی به سمت مستضعفان جهت گیری نمودند و آن ها را مخاطب قرار داده و به خواسته های آنان توجه کردند و از محله های فقیرنشین یارگیری و جذب نیرو داشتند. نهادسازی از پایین و انسجام در ساختار قدرت، دو راهبردی بود که به اخراج جناح رقیب از ساختار قدرت و غلبه بر بحران های امنیتی داخلی منجر شد.

Keywords:

استانداران , انقلاب اسلامی , امنیت , مدیریت بحران , رژیم پهلوی