بررسی رابطه طرحواره های ناسازگار اولیه با نشانه های اختلال بدریخت انگاری بدنی با میانجیگری شفقت به خود

مقدمه: بدریخت ­انگاری بدنی نرخ شیوع بالایی دارد و می­تواند منجر به اختلال در عملکرد روزانه گردد. هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه طرحواره­های ناسازگار اولیه با نشانه­های اختلال بدریخت انگاری بدنی با میانجیگری شفقت به خود بود روش: روش پژوهش همبستگی با استفاده از تحلیل معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش شامل دانشجویان مجرد ۳۵-۱۸ سال دانشگاه­های شهر تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ بود که تعداد ۶۲۲ نفر به صورت نمونه­گیری دردسترس (پاسخگویی به صورت آنلاین) از آنها انتخاب شدند. ابزار پژوهش عبارت بودند از: پرسشنامه نگرانی از بدشکلی استوزین و همکاران (۱۹۹۸)، فرم کوتاه پرسشنامه طرحواره های ناسازگار اولیه یانگ (۱۹۹۴) و فرم کوتاه مقیاس شفقت به خود ریس و همکاران (۲۰۱۱). برای تحلیل داده­­ها از روش معادلات ساختاری و نرم­افزارهای SPSS نسخه ۲۵ و AMOS نسخه ۲۴ استفاده شد. نتایج: نتایج نشان داد که اثر مستقیم و غیرمستقیم (با میانجی­گری شفقت به خود) طرحواره­های حوزه «خودگردانی و عملکرد مختل» بر نشانه­های بدریخت انگاری بدنی به ترتیب با اندازه­ اثرهای استاندارد شده ۲۶/۰ (۰۵/۰>P) و ۱۴/۰ (۰۱/۰=P) معنادار بود. همچنین اثر غیرمستقیم طرحواره­های حوزه «بریدگی و طرد» و «محدودیت­های مختل» با میانجی­گری شفقت به خود بر نشانه­های بدریخت­انگاری بدنی نیز به ترتیب با اندازه اثرهای ۰۵/۰ (۰۵/۰=P) و ۱۷/۰ (۰۱/۰>P) معنادار بود. در نهایت نتایج نشان داد که طرحواره­های حوزه­ های «دیگرجهت­ مندی و گوش­بزنگی بیش از حد» و «بازداری» اثر مستقیم غیر مستقیم معناداری بر بدریخت­انگاری بدنی ندارند (۰۵/۰شفقت به خود به عنوان میانجی در رابطه طرحواره ناسازگار اولیه و نشانه­های بدریخت انگاری بدنی، می­تواند به تبیین اختلال بدریخت­انگاری بدنی کمک کند