داود ارادتمند اصلی - استادیار دانشکده کشاورزی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساوه
غلامرضا فرخی - گروه کشاورزی، دانشگاه پیام نور واحد تفرش
مجتبی یوسفی راد - استادیار دانشکده کشاورزی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساوه

به منظور بررسی اثر سطوح مختلف کود نیتروژن و پیریدوکسین و اثرات متقابل آنها بر روی فیزیولوژی رشد، عملکرد و اجزای عملکرد ذرت دانه ای رقم سینگل کراس ۷۰۴ آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح پایه بلوک های کاملا تصادفی و در سه تکرار در سال زراعی ۱۳۸۵ انجام گرفت. کرت های اصلی سطوح مختلف کود نیتروژن در سه سطح (۹۰ شاهد، ۱۴۰ و ۱۹۰ کیلوگرم ازت خالص در هکتار) و کرت های فرعی مقادیر مختلف پیریدوکسین در سه سطح (صفر (شاهد)، ۰۱/۰ و ۰۲/۰درصد) در نظر گرفته شد. تیمار پیریدوکسین به صورت تلقیح با بذر صورت پذیرفت و برای این امر ابتدا بذور ذرت ۷۰۴ را قبل از کشت به مدت ۸ ساعت در آزمایشگاه با پیریدوکسین آغشته نموده (تیمار شاهد در آب مقطر قرار گرفت) و سپس کشت انجام شد. نتایج این تحقیق نشان می دهد که نیتروژن و پیریدوکسین بر افزایش عملکرد و اجزای عملکرد ذرت اثر معنی داری دارد. پیریدوکسین احتمالا با تاثیر مثبت بر روی روند رشد ریشه باعث افزایش جذب مواد غذایی به ویژه نیتروژن گردیده و این افزایش جذب کود نیتروژن موجب افزایش وزن ماده خشک اندام های مختلف گیاهی شده است. به استناد نتایج بدست آمده مشخص گردید که ۰۲/۰ درصد تیمار پیریدوکسین و ۱۹۰ کیلوگرم ازت خالص در مقایسه با دیگر تیمارها بیشترین عملکرد و اجزای عملکرد (تعداد دانه و وزن هزار دانه) را برای ذرت موجب گردیده است. استفاده از پیریدوکسین همچنین باعث بهبود وضعیت شاخص های فیزیولوژیکی رشد اندازه گیری شده در این آزمایش گردید.

اجزای عملکرد, پیریدوکسین, ذرت, عملکرد, نیتروژن