سهیلا نجم - دکترای تئاتر و هنرهای نمایشی، دانشگاه سوربن، پاریس، فرانسه.
مصطفی انور - کارشناسی ارشد، کارگردانی نمایش، دانشگاه کمال الملک، نوشهر، ایران.

رابرت (باب) ویلسون در۱۹۴۴درتگزاس به دنیا آمد و تا سن ۱۷سالگی لال بود، او نمایشی را بنیان نهاد که دارای دو مشخصه مهم و بارز است: الف- مدت زمان اجرای آن بسیار طولانی و غیر متداول است. ب- کلام در آن یا اصلا وجود ندارد و یا اگر هست نقش همیشگی خود را ازدست داده است و به جای آن، افکت‎های تجسمی، صحنه نمایش را تحت تسلط خود درآورده‎اند. ویلسون با تکیه بر عناصر اجرایی آثار خویش، معتقد است که انسان‎ها احساس‎های خود را در دو سطح به ثبت می‎رسانند: در پرده برونی و در پرده درونی. آنچه آگاهانه مشاهده می‎شود بر پرده برونی به ثبت می‎رسد؛ حال آنکه رویاها و خاطرات بر پرده درونی ثبت می‎گردد. کلام، حرکت، موسیقی، نورپردازی و طراحی صحنه زیربنای آثار او را شکل داده است و تمام آنچه که در آثار وی جستجو می‎کنیم، حاصل ارتباطی است که بین این عناصر شکل یافته است. کارهای او بدون داستان، بدون شخصیت پردازی و بدون دیالوگ است. در صحنه، تنها حرکت، آهنگ، خطوط، گوشه ها، رنگ ها و سایه روشن ها را می بینیم و می شنویم. پرده ها و نورها در جریان زمان در حال تغییر و حرکت هستند. یکی از جنبه های مهم کار ویلسون زیبایی بصری آثار اوست که در استفاده از فضا و حرکت و دیدگاه قوی معماری، نوآورانه عمل می‎کند. نورپردازی نیز نقش مهم و فعالی در آثارش دارد. صدا و زبان لایه مهم دیگری است که در استفاده از آن، ابتکار قابل توجهی به خرج داده است. روش پژوهشی (در اینجا) کیفی با رویکردی توصیفی و تحلیلی است و بر اساس مطالعات کتابخانه‎ای و جمع‎آوری اطلاعات مکتوب انجام شده است. مسئله اصلی پژوهش واکاوی ارتباط عناصر اجرایی و تداوم روایت داستانی در آثار ویلسون است. در ادامه رویکرد شخصی او نیز به عنوان عاملی که از آن الهام می گیرد، مورد بحث و بررسی قرار می‎گیرد.