بهرام مرادی - دانشجوی دکتری، گروه روابط بین المل، واحد علوم تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
محمدعلی عبدالله زاده - استادیار، گروه روابط بین المل، واحد علوم تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
مهدی ذاکریان امیری - دانشیار، گروه روابط بین المل، واحد علوم تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

چالش های امنیتی در غرب آسیا به واسطه زوال قابل توجه ساختار امنیتی از سال ۲۰۰۳ تعریف می شود. تحولات سیاسی و امنیتی که به دنبال یک خلا سیاسی و امنیتی در کنار تغییر در توازن قدرت در منطقه رخ داد موجب شد قدرت های بین المللی و بازیگران منطقه ای با چالش های جدید و تهدیدهای بی سابقه در همه سطوح (داخلی، منطقه ای و بین المللی) مواجه شوند. در بسیاری از موارد چالش های امنیت توسط قدرت های فرا منطقه ای حفظ شده است. بزرگ ترین و طولانی ترین مداخله اخیر در منطقه بی شک مداخله آمریکا در عراق بعد از براندازی صدام و جدیدترین آن حضور ائتلاف آمریکایی در سوریه بوده است. در هردوی این موارد رژیم امنیتی تضمین کننده امنیت منطقه صورت نگرفت و معمای امنیت پیچیده تر هم شد... همچنین رویکرد رئالیستی و نوع نگاه نظامی هم تاکنون پاسخی برای بحران امنیت نتوانسته تهیه کند. بهترین و بارزترین شرح این مسئله را می توان به دخالت های نظامی در عراق و سوریه دید که نه تنها به ثبات بلندمدت منجر نشد، بلکه تنش های جدیدی سر باز کرد و عملا آن ها را به کشورهایی چندپاره تبدیل کرد. از طرفی قدرت های فرا منطقه ای در حوزه مسائل نظامی تلاش داشته اند تا بازار تسلیحات خود را در میان طالبان همیشگی آن ها در منطقه تامین کنند. در گفتمان واقع گرایی، این فرضیه که معضل امنیتی یک دولت با به حداکثر رساندن قدرت نظامی حل خواهد شد، با این مشکل روبه رو می شود که همه کشورها نمی توانند به یک اندازه رشد کنند و اگر امنیت یک کشور به ضرر و هزینه کشور دیگری تامین شود، نتیجه ای جز بحران امنیت نخواهد داشت.

جغرافیای سیاسی, جمهوری اسلامی ایران, ایالات متحده, غرب آسیا, موازنه ی قدرت