علیرضا امیدیان نیا - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت شهری موسسه آموزش عالی غیر انتفاهی آپادانا شیراز
سمیه رودکی - دکتری شهرسازی دانشگاه تهران

سکونتگاه های غیررسمی نمودی از فقر و برآمده از نارسایی های سیاست های مسکن و نادیده گرفتن نیاز بخش گستردهای از کم درآمدهای شهری هستند که بسته به عواملی همچون جایگاه جغرافیایی ، مطلوبیت مکان، ویژگی های اجتماعی گروه های ساکن ، سطح خدمات و تسهیلات، برنامه های پیش رو و امید به آینده، دارای ارزش سکونتی و به تبع آن مسیر تو سعه ناهمسانی هستند که اکنون با بکارگیری شیوه های جدید مدیریتی کیفیت زندگی در برخی از این سکونتگاه بهبود قابل توجهی یافته است ؛ مساله ای که در اینجا حائز اهمیت است آن است که طرحهای بالادستی و توانمندسازی محلات حاشیه نشین شهری، در گذشته به دلیل توجه نداشتن به کیفیات محیطی و عدم توجه به نیازهای زندگی روزمرهی ساکنان، کم توجهی و حتی بی توجهی و کم اقبالی نسبت به مسائل اجتماعی ، این چنین طرحها در محلات فقیرنشین و فرودست شهری محکوم به شکست بود؛که خود منجر به توسعه های نامتوازن در این سکونتگاه ها گردیده است . در این پژوهش سعی شده تا ضمن بیان سیر مدیریت شهری و نحوه دستیابی به واژه توانمندسازی و چگونگی عملکرد توانمند سازی در تمام ابعادفنی ، اجتماعی ، فرهنگی و اقتصادی؛ بخشی از محلات هدف باز آفرینی در شهر شیراز معرفی و در نهایت روند بهبود شرایط در محله سهل آباد شیراز۱ از طریق رعایت الگوها و ضوابط تعریف شده در فرایند مناسب سازی و تاثیر آموزش و کارآفرینی در ایجاد اشتغال به عنوان یکی از ابعاد اجتماعی موثر در مبحث توانمندسازی مورد بررسی قرار گیرد.

مدیریت شهری، توانمند سازی، خانه محله ، کارآفرینی ، اشتغال زایی ، فقر شهری