محمود پورسراجیان - استادیار گروه معماری، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه یزد

با توجه به بحران های اجتماعی و اقتصادی ناشی از توسعه های فزاینده، پایداری در شهر به ویژه محلات شهری به عنوان کوچک ترین مقیاس شهری مستقل مورد نظر برنامه ریزان شهری قرار گرفته است. مشارکت مردمی در راهبری طرح های شهری نیز در ادبیات جهانی به عنوان موثرترین اهرم پایداری آنها و محیط شهری شناخته شده است. بنابراین مقاله پیش رو، به جهت ایجاد محلهای پایدار در راستای توسعه پایدار، با راهبرد کیفی و با در نظر گرفتن تجارب ایرانی و جهانی، به بحث در مورد شرایط پایداری در مقیاس محله و نوع صحیح مشارکت به عنوان کلیدی ترین عامل اجتماعی پایداری می پردازد. نتیجه اصلی مقاله حاکی از آن است که مشارکت باید در فرایندی با مردم در مقیاس مناسب تعریف شود تا پایداری خود و در نتیجه پایداری محله را تضمین کند.

توسعه پایدار، محله پایدار، مشارکت، طرفین مشارکت، مشارکت مردمی