سعید واحدی - دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشکده روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران
نگار رستمی
الهه فلاح زاده
آمنه پوررحیم

برخی از آنزیم هایی که در توان هوازی و بی هوازی موثر و غیر قابل انکار هستند، سوکسینات دهیدروژناز و لاکتات دهیدروژناز می باشد. اصل تفاوت های فردی که در این پژوهش با عنوان مزاج بررسی می شود اثر مهمی می تواند بر این بیومارکر های بگذارد که حایز اهمیت می باشد. هدف: هدف ما مقایسه اثر مزاج گرم و سرد افراد غیر ورزشکار بر میزان سطوح بیومارکر های اکسایشی و گلیکولیتیکی و توان هوازی و آستانه بی هوازی به دنبال فعالیت وامانده ساز می باشد. روش شناسی : پس از فراخوان عمومی جامعه آماری این تحقیق از میان افراد ساکن مشهد با دامنه سنی۱۸ الی ۲۶ سال انتخاب شدند. نمونه آماری این تحقیق را تعداد ۳۷ نفر تشکیل دادند که از طریق پرسشنامه مزاج به دو گروه ۲۰ نفری گرم مزاج و۱۷ نفری سرد مزاج تقسیم شدند. قبل و بلافاصله بعد از پروتکل خونگیری صورت گرفت. پروتکل فعالیت وامانده ساز آزمون بروس بود که تا مرحله واماندگی از حرکت دست بر نمی داشتند. در این توان بی هوازی به واسطه ضربان سنج پلار و آستانه بی هوازی به روش Dmax اندازه گیری شد. یافته ها: تفاوت مقادیر سوکسینات دهیدروژناز در دو گروه سرد و گرم مزاج معنادار نبود .(P>۰/۰۵) تفاوت بیرون گروهی مقادیر لاکتات دهیدروژناز در گروه سرد و گرم مزاج معنادار بود .( P=۰/۰۰۴) تفاوت معناداری در حداکثر اکسیژن مصرفی ( ( P=۰/۰۲ و آستانه بی هوازی ۰/۰۱) (P= در دو گروه سرد و گرم مشاهده شد. نتیجه گیری: مزاج می تواند نقش مهمی در ورزش تندرستی و حرفه ای داشته باشد.

مزاج، توان هوازی، آنزیم سوکسینات دهیدروژناز، آنزیم لاکتات دهیدروژناز، آستانه بی هوازی