پیش بینی کمک طلبی تحصیلی بر اساس باورهای خودکارآمدی و یادگیری خودراهبر در دانشآموزان مقطع متوسطه دوم شهرستان ثلاث باباجانی

هدف این پژوهش پیش بینی کمک طلبی تحصیلی بر اساس باورهای خودکارآمدی و یادگیری خودراهبر در دانش آموزانمقطع متوسطه دوم شهرستان ثلاث باباجانی بود. روش اجرای پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی دانش آموزان پسر مقطع متوسطه دوم شهرستان ثلاث باباجانی در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ بود که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس ۲۲۰ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامهباورهای خودکارآمدی شرر ۱۹۸۲ ، یادگیری خودراهبر فیشر، کینگ و تاگو ۲۰۰۱ و کمک طلبی تحصیلی ریان وپنتریج ۱۹۹۷ استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات در آمار توصیفی از (میانگین و انحراف استاندارد) و درآماراستنباطی از (همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره به روش همزمان) استفاده شد. نتایج تجزیه و تحلیل داده ها نشان دادکه بین باورهای خودکارآمدی و یادگیری خودراهبر با کمک طلبی تحصیلی رابطه مثبت و رابطه ی معنی داری وجود دارد. همچنین مولفه های باورهای خودکارآمدی با بتای ۰/۳۷ و t=۳/۹۰,p<۰/۰۱ و مولفه های یادگیری یادگیری خودراهبر با بتای ۰/۲۹ و t=۳/۵۵,p<۰/۰۱ قدرت پیش بینی کمک طلبی تحصیلی را دارند. بنابراین، برای افزایش رفتار کمک طلبی دانش آموزان پیشنهاد می شود، در محتوای کتاب های درسی و آموزش های مدارس به باورهای خودکارآمدی و یادگیریخودراهبر توجه شود.

Keywords:

باورهای خودکارآمدی , یادگیری خودراهبر , کمک طلبی تحصیلی